جایگاه حلقه های میانی در حکمرانی تشکیلاتی و نقش آن در تمدن سازی، با نگاهی به مقوله تحزب

در نظام ولایی که پرچمدار گفتمان مردم­سالاری دینی است، مردم هم علت موجده­ انقلاب و نظام برآمده از آن و هم علت مبقیه­ی آن دو هستند و حاکمیت اساسا بدون مردم معنا و موضوعیتی ندارد و مردم به مثابه ولی­نعمت، نمی­توانند هیچ نسبتی با شئون حاکمیتی، مدیریتی، جامعه­پردازی و بالتبع آرمان بزرگشان که ساخت تمدن نوین اسلامی است، نداشته باشند. این نوشتار با روش کیفی و رویکرد توصیفی- تحلیلی درصدد پاسخ به این مساله­ است که با چه سازوکار و الگویی می­توان گسست ها و خلاهای میان مردم و حاکمیت را پر کرد و زنجیره­ی حاکمیت و مردم را در تمام سطوح آن اعم از توده­ای و نخبگانی به هم متصل کرد، به طرزی که انسجام اجتماعی و حرکت عمومی که لازمه­ی قطعی تمدن­سازی است، به بهترین شکل خود محقق گردد؟ این الگو که از آن به جریان حلقه­های میانی تعبیر می­شود، می­تواند در یک فرایندی کارشناسی شده، از تمهید زیرساخت ها گرفته تا آموزش و کادرسازی در سطوح خرد و میانی و کلان ظرفیت های مردمی مخصوصا نسل جوان را به کار گیرد و حلقه­ی وصل توده­های مردم و حاکمیت باشد. مفهوم حلقه­های میانی در یک سامانه­ی مفهومی جانمایی می­شود و لذا باید شبکه مفهومی آن کشف و صورت­بندی شود. در همین چهارچوب، با رویکردی آسیب شناسانه، مقوله تحزب و ظرفیت های آن به مثابه ی یکی از مصادیق حلقه­های میانی مطرح شده است. 

کلیدواژه ها:

تحزب ، تشکیلات ، حلقه­های میانی ، مردم­سالاری دینی ، جامعه­ی مدنی ، تمدن سازی