تغییر هویت برنامه درسی در عصر پسا کرونا

از اواخر سال ۱۳۹۸ بود که با ظهور و گ سترش سریع ویروس کووید ۱۹ در ایران و ب سیاری از ک شورها، جهان درگیر یک پاندمی و بحران شد. دولتها آنچنانکه کاهاپی(۲۰۲۰) ۲، اکتن(۲۰۲۰) ۳ نیز بدان اشاره کردهاند، بهمنظور جلوگیری از شیوع گسترده این ویروس و تبعات نا شی از آنکه به مرگ جمعی از شهروندان میانجامید، تصمیم گرفتند تا به قرنطینه شهرها یا تعطیلی مشاغل و اصناف و دورکاری در سازمانها و نهادهای دولتی و غیردولتی مبادرت ورزند تا بدین ترتیب با به حداقل رساندن رفتوآمدها، بر شرایط وخیم پیش آمده مسلط شده و اوضاع را به کنترل خود درآورند. پیرو این دستور کار، نهاد تربیت و آموزش از پایینترین سطح آن یعنی مهدکودکها تا بالاترین سطح آن یعنی دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی نیز در ابتدا با تعطیلی موقت مواجه شده و سپس به مدد تکنولوژی و ابزارهای دیجیتال و استفاده از ظرفیت اینترنت، با بهره گیری از آموزش مجازی در عوض آموزش حضوری به فعالیت خود ادامه دادند.اگرچه ظهور کرونا، بهره گیری از تکنولوژی و استفاده از ظرفیت شناخته و ناشناخته آن در امر یاددهی یادگیری در ایران را سرعت بخشید و به دلیل عدم آمادگی و عدم آ شنایی ب سیاری از مجریان برنامه های در سی از پیش تعیین شده و عدم تطبیق آن با شرایط و امکانات جدید، م شکلات و اختلالهایی را نیز در امر یاددهی- یادگیری موجب شد، اما حضور این مهمان ناخوانده یعنی ر سانه های اطلاعاتی جدید، انقلاب یا چرخشی تحولی در نظام آموزشی و رکن رکین آن یعنی برنامه درسی را رقم زد. تبیین این چرخش تحولی در برنامه های در سی که ماهیت و هویت آن را با تغییراتی مواجه ساخته ا ست، مو ضوع موردبحث در این مقاله ا ست؛ بنابراین سوال اساسی در این مطالعه این است که ماهیت و ویژگیهای برنامه درسی در عصر پساکرونا چیست و یا به عبارت دیگر چه ویژگیهایی آن را از برنامه درسی در عصر پیش از کرونا متمایز میسازد؟