برنامه های آموزشی مدارس چین در دوران همه گیری کووید ۱۹

هدف مقاله، مروری بر برنامه های درسی مدارس چین در دوران همه گیری کووید ۱۹ است. یکی از مهمترین برنامه های درسی مدارس چین، برنامه مبتنی بر تفکر (TBIT۲) است که قبل از همه گیری بیماری کووید در چین طراحی و اجراشده است، بااین حال، پس از بحران کووید ۱۹ در چین و تعطیلی مدارس، سه دوره کوتاه مدت مبتنی بر این برنامه، طراحی و اجرا شد و محوریت آنها برنامه درسی مبتنی بر تفکر است، با عناوین: برنامه Hom+ x، برنامه ۵۵۱، برنامه گل محور، معرفی شده است. فرضیاتی بر اساس مبانی نظری مطرح شدند تا سه دوره خرد را موردپژوهش میدانی قرار داده و اثربخشی آنها را موردبررسی قرار دهند.-۱انتظار میرود که ارزشیابی دانش آموزان از دوره های خرد مبتنی بر TBIT بهتر از برنامه های درسی اجراشده ملی باشد.-۲ با توجه به دوره هایی که قبلا طراحی و اجراشده یعنی دوره آموزش فکر کردن (LTT۳) انتظار میرود این دوره ها انگیزه دانش آموزان را بهبود بخشد.-۳ علاوه بر این، ازآنجاییکه دوره ها تاکید زیادی بر تعامل آنلاین دارند، انتظار میرود که دانش آموزان در این دوره ها، رفتارهایی نظیر ارتباط تعاملی، نگرش یادگیری و صبوری را بهتر از کسانی که در برنامه های درسی ملی هستند، از خود نشان دهند.در مورد محتوای آموزشی، سیاستهای جدید چین تصریح کرد که کلاسهای آنلاین نهتنها یادگیری ساختاریافته برنامه های درسی ملی (یعنی چینی، ریاضی، انگلیسی و غیره)، بلکه باید یادگیری طیف گسترده ای از محتوای مرتبط با کرونا را پوشش دهد. به عنوان مثال، دانش پیشگیری و کنترل همه گیری باید منتشر شود و کلاسهای آموزش زندگی، آموزش ایمنی عمومی و آموزش بهداشت روانی را باید شامل شود (وزارت آموزش جمهوری خلق چین، .(۲۰۲۰ بر اساس مدل ساختار توانایی تفکر (TASM۴) و نظریه های سازنده یادگیری، مانند نظریه توسعه شناختی پیاژه و نظریه سازنده اجتماعی ویگوتسکی(۱۹۷۸) ۵، هو ۶ و همکاران در ۲۰۱۱ نظریه آموزش مبتنی بر تفکر (TBIT) را با هدف پرورش توانایی تفکر دانش آموزان از طریق فعالیتهای آموزشی معرفی کردند. برجسته ترین ویژگی TBIT این است که میگوید: فعالیت تفکر نقش کلیدی در فرایند یادگیری دارد. این نظریه معتقد است که تمرکز تلاشهای آموزشی بر پرورش توانایی تفکر میتواند باعث پیشرفت دانش آموزان شود و پرورش توانایی تفکر میتواند نقطه شروع پرورش هر موضوع یا محتوای بینرشتهای باشد. در همین حال، این نظریه پنج اصل و شش مرحله آموزشیرا برای راهنمایی در طراحی و فعالیتهای آموزشی ارائه میدهد )لین ۷ و هو، ۲۰۱۰ ؛ هو و همکاران، ۲۰۱۱ ؛ هو، ۲۰۱۵ ) . پنج اصلعبارت اند از ) ۱ ( تحریک علاقه و انگیزه؛ ) ۲ ( تعارض شناختی؛ ) ۳ ( دانش ساختوساز؛ ) ۴ ( خودتنظیمی و فراشناخت؛ ) ۵( درخواستو انتقال. شش مرحله بر اساس پنج اصل است و راهنمای طراحی برنامه درسی و فعالیتهای آموزشی است. شش مرحله عبارتنداز ) ۱ ( ایجاد موقعیت؛ ) ۲ ( پرسشگری؛ ) ۳ ( تحقیق مستقل؛ ) ۴ ( همکاری و ارتباط؛ ) ۵( خلاصه و تامل؛ ) ۶ درخواست و انتقال.