انگاره زیست پذیری رهیافتی نوین جهت ارتقای کیفیت زندگی در جوامع روستایی (مطالعه موردی: شهرستان قم، بخش کهک)

بهبود کیفیت زندگی در جوامع روستایی، هدف غایی برنامه­ها و پروژه­های توسعه روستایی است. اما در حال حاضر شرایط نامناسب زندگی در سکونتگاه­های روستایی کشور ما موجب نابرخورداری بخش عمده­ای از هموطنان از کیفیت زندگی مطلوب شده است. از این­رو هدف کلی این تحقیق، شناسایی شاخص های جوامع روستایی زیست پذیر و ارزیابی این شرایط در وضع موجود در سکونتگاه­های روستایی بخش کهک شهرستان قم بود. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه ساکنان دائمی در ۹ روستای بخش کهک شهرستان قم (N=۶۹۳۵) بودند. تعداد ۳۶۴  نفر از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای برای مطالعه انتخاب شدند. نتایج نشان می­دهد شاخص­ های اقتصادی نظیر شغل، سطح درآمد، میزان پس انداز و ....، در میان سایر معیارها، تاثیر به­سزایی در تعیین میزان زیست­پذیری در نواحی روستایی این بخش داشته است. به علاوه، نتایج آزمون مقایسه تطبیقی سکونتگاه ­ها با استفاده از آزمون توکی و دانت نیز نشان می­دهد با وجود آن­که برخی از روستاها دارای جمعیت وخدمات و امکانات بیشتری هستند، اما از لحاظ زیست­پذیری (کیفیت شرایط زندگی) در سطح پایین­تری نسبت به نقاط روستایی کم جمعیت تر قرار دارند. بنابراین رفع چالش­ های اقتصادی و توانمندسازی روستائیان برای بهبود کیفیت زندگی و کاهش تفاوت در شرایط زندگی،اصلی­ترین عامل زیست پذیری سکونتگاه­های روستایی به­ شمار می­رود.

کلیدواژه ها:

livability ، quality of life ، Dimensions of rural livability ، rural settlements ، Kahak district ، زیست ­پذیری ، شاخص های جوامع روستایی زیست پذیر ، کیفیت زندگی ، سکونتگاه­ های روستایی- بخش کهک شهرستان قم