تاثیر هویت مکانی بر زیستپذیری سکونتگاههای روستایی پیراشهری کلانشهر مشهد

مسئله تحقیق: هویت مکانی در سکونتگاههای روستایی پیراشهری مورد مطالعه از نظر ساکنان در چه وضعیتی قرار دارد؟ هویت مکانی به چه میزان بر زیستپذیری سکونتگاههای پیراشهری به ویژه در حاشیه کلانشهرها تاثیرگذار است؟ هدف تحقیق بررسی تاثیر هویت مکانی بر زیستپذیری روستاهای پیراشهری شهر مشهد میباشد. روش تحقیق: جامعه آماری پژوهش طبق آمار سرشماری ۱۳۹۵، روستاهای دهستان تبادکان شهرستان مشهد در بخش مرکزی شهرستان مشهد است که در پژوهش به دو محور سیمان و کلات تقسیم شده است. طبق فرمول کوکران تعداد نمونه لازم جهت تکمیل پرسشنامه ۱۶۹ خانوار بهدست آمد. جهت تجزیه تحلیل دادهها از آزمون های، تی تکنمونهای، پیرسون و  معادلات ساختاری Smat PLS و برای رتبهبندی روستاها از روش تصمیمگیری چند معیاره ویکور استفاده شده است. بحث اصلی: یافتههای پژوهش نشان میدهد میانگین هویت مکانی در بین روستاهای مورد مطالعه پایین است و ابعاد هویت مکانی در این پژوهش که شامل تمایز، تداوم، عزت نفس و خودکارآمدی بودهاند با متغیر زیستپذیری دارای رابطه معناداری بودهاند بدین صورت که هرچه هویت مکانی بالاتر زیستپذیری در بین روستاییان بالاتر باشد، متغیر تمایز به میزان ۱۰۰/۰ اثر مستقیم بر متغیر زیستپذیری دارد؛ بدین معنی که متغیر تمایز به میزان ۱۰ درصد توانسته است اثر مستقیمی بر سازه زیستپذیری بگذارد؛ همچنین متغیر تداوم به میزان ۲۹۷/۰- اثرمستقیم و معکوس بر سازه زیستپذیری دارد؛ یعنی با افزایش در سازه تداوم به میزان یک واحد، شاهد کاهش در سازه زیستپذیری به میزان ۲۹۷/۰- خواهیم بود. متغیر عزت نفس نیز به میزان ۳۱۸/۰ و متغیر خودکارآمدی به میزان ۶۲۱/۰ اثرمستقیم بر سازه زیستپذیری دارد. همانطورکه مشاهده میشود متغیر خودکارآمدی به نسبت سایر متغیرها اثر مستقیم بیشتری به میزان ۱/۶۲ درصد بر سازه زیستپذیری اثر مستقیم دارد.

کلیدواژه ها:

هویت مکانی ، زیست پذیری ، روستاهای پیراشهری ، معادلات ساختاری ، کلانشهر مشهد