تحلیلی بر الگوهای استقرار فضایی سکونتگاههای روستایی در استان چهارمحال و بختیاری

سکونتگاههای روستایی به­ عنوان بستر زندگی و فعالیت­های انسان، موضوعی چندبعدی است. مسئله سکونتگاههای روستایی بخشی از مسائل گسترده­تری است که در سطح ملی و منطقه­ای نمود پیدا می کند و لازم است در تمامی ابعاد آن، به­ویژه الگوی توزیع فضایی آنها پژوهش صورت گیرد. به تبع این ضرورت، این پژوهش بر آن است تا به مطالعه، شناخت و تحلیل الگوهای استقرار فضایی سکونتگاههای روستایی در استان چهارمحال و بختیاری بپردازد. این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی- تحلیلی است و جهت جمع­آوری اطلاعات آن از روش­های اسنادی- میدانی استفاده شده است. در انجام این مطالعه ابتدا اطلاعات مورد نیاز در زمینه­ی موضوع و منطقه جمع­آوری و سپس بر اساس روشی فرآیندی و با استفاده از رایانه، تجزیه و تحلیل و جمع­بندی داده­ها و همچنین تلفیق و ترکیب لایه­های اطلاعاتی صورت گرفته و علاوه بر این جهت تطبیق نتایج و درک صحیح­تر مساله، مطالعات میدانی نیز به عمل آمده­است. در ادامه­ی نقش عوامل موثر بر الگوهای استقرار فضایی سکونتگاههای روستایی استان چهارمحال و بختیاری تحلیل و سپس به تبیین مهمترین الگوهای کلی استقرار سکونتگاههای استان اشاره گردید. نتیجه­ی کلی این­که، الگوی استقرار فضایی سکونتگاههای روستایی استان بیشترتحت تاثیر عوامل طبیعی (ناهمواری­ها، اقلیم، رودخانه­ها) و همچنین عوامل انسانی (ساختار و سازمان اجتماعی ایلات و عشایر و مالکیت آنان) و در مواردی تاثیر ترکیبی چند عامل، سامان گرفته­اند و الگوی پراکنش آنها عمدتا از نوع خطی است.

کلیدواژه ها:

الگو ، استقرارفضایی ، سکونتگاههای روستایی ، توسعه ی پایدار روستایی ، استان چهارمحال وبختیاری