بررسی صفات کمی و کیفی ژنوتیپ های لوبیا سفید L.) (Phaseolus vulgaris و رابطه آنها با عملکرد در شرایط آبیاری بهینه و محدود

خشکی یکی از عوامل محدودکننده تولید محصولات کشاورزی در جهان می باشد و تولید اکثر محصولات زراعی در ایران را نیز تهدید می کند. بکارگیری روش های ژنتیکی و به نژادی و گزینش ژنوتیپ های متحمل به تنش های محیطی یکی از راهکارهای منطقی و اصولی تولید ارقام مناسب و سازگار به شرایط تنش خشکی می باشد. بدین منظور با استفاده از صفات کمی و کیفی در دو محیط آبیاری بهینه و محدود، ۱۵ ژنوتیپ لوبیا سفید در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و با استفاده از شاخص های تحمل به خشکی در سال ۱۳۸۳ در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی کرج، دانشگاه تهران ارزیابی شدند. تجزیه واریانس ساده و مرکب صفات کمی و کیفی ارقام لوبیا سفید تحت دو محیط آبیاری بهینه و آبیاری محدود ، تنوع ژنتیکی بالایی را در اکثر صفات نشان داد. شاخص های GMP , SSI و STI در شرایط آبیاری بهینه و محدود همبستگی مثبت و معنی داری با عملکرد داشتند، بنابراین ژنوتیپ هائی که میزان بالای شاخص های GMP و STIو مقدار کمتر شاخص SSI را دارا بودند بعنوان ژنوتیپ های متحمل شناخته شدند. به منظور ارزیابی دقیق تر از نمودار بای پلات نیز استفاده شد و ژنوتیپ های شماره های ۱ ، ۲ ، ۳ ، ۵ و ۱۴ بعنوان ژنوتیپ های متحمل تعیین شدند.

کلیدواژه ها:

White bean ، Quantitative traits ، Qualitative traits ، Drought tolerance indices ، Biplot ، لوبیا سفید ، صفات کمی ، صفات کیفی ، شاخص های تحمل به خشکی ، بای پلات.