بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر برنامه ریزی درسی چند بعدی بر خودکارآمدی تحصیلی و کیفیت زندگی تحصیلی کودکان پیش دبستانی شهر بهشهر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر برنامه ریزی درسی چند بعدی بر خودکارآمدی تحصیلی وکیفیت زندگی تحصیلی کودکان پیش دبستانی شهر بهشهر انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ۳۴ دانش آموز (۱۷ دختر و ۱۷ پسر) از دانش آموزان پیش دبستانی مهد کودکنابغه کوچولو شهر بهشهر در سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ به روش در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و بصورتگمارش تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش (هرکدام ۱۷ نفر) قرارگرفتند. ابزارهای مورد استفاده، پرسشنامه خودکارآمدیتحصیلی جینکز و مورگان (۱۹۹۹) و کیفیت زندگی تحصیلی اندرسون و بروک (۲۰۰۰) بود. گروه آزمایش برنامه درسیچند بعدی (بر اساس بسته یادگیری زمین ما و آنچه در آن است با تاکید بر پروژه آب) طی ۹ جلسه ۹۰ دقیقه ایدریافت کردند. در حالی که به اعضای گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیلکوواریانس تک متغیری و چند متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مبتنی بر برنامه ریزی درسی چند بعدیبرخودکارآمدی تحصیلی و کیفیت زندگی تحصیلی کودکان پیش دبستانی تاثیر دارد. همچنین نتایج نشان داد آموزشمبتنی بر برنامه ریزی چند بعدی باعث ۶ / ۸۲ % تغییر در نمره های کیفیت زندگی تحصیلی و ۹ / ۸۶ % تغییر نمره هایخودکارآمدی کودکان پیش دبستانی گردیده است. بر این اساس پیشنهاد می شود با توجه به اثربخشی برنامه ریزیدرسی چند بعدی بر خودکارآمدی تحصیلی و کیفیت زندگی تحصیلی کودکان، بستری مناسب برای دسترسی آموزشهمگانی آن در مراکز آموزشی پیش دبستانی ایجاد شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی چندبعدی ، خودکارآمدی ، کیفیت زندگی تحصیلی