بررسی اصول زیبایی شناسی در طراحی و معماری طبیعت

معماری هنر ساختن فضا و فضا عصاره معماری است. در هنر طراحی و معماری، فضا از جهان تجریدی فضای ذهنی و روابط منطقی آن آغاز می شود و به فضای عینی و عملی می انجامد. انسان در فضای معماری به تفکر می پردازد، با آن زندگی می کند و در نهایت فضا را خلق می کند. طبیعت و معماری، هر دو دارای نظم هستند، لیکن نظم این دو به لحاظ ساختاری کاملاً متفاوت است و فضای معماری از الگو های ذهنی بهره می جوید و دارای نظم ساده تری است. یکی از مباحث مهم و مورد نیاز در طراحی فضا، رسیدن به مفهوم زیبایی شناسی است که تعاریف متعددی تاکنون برای این مفهوم بیان شده است اما در واقع زیبایی شناسی پدیده ای کاملاً حسی است که تنها انسان به عنوان اشرف مخلوقات و دارای قوه تعقل، قادر به درک آن می باشد. زمانی که فعالیت معماری معطوف به طبیعت و مناظر طبیعی می شود و در قالب علم معماری منظر نمود پیدا می کند، اصول زیبایی شناسی طبیعی که رابطه حسی و عاطفی با زیبایی ها و جلوه های طبیعی را بیان می کند به آن راه پیدا کرده و در سنجش آن مؤثر خواهد بود. بنابراین در کاربرد اصول علم زیبایی شناسی در طراحی منظر باید اصول زیبایی شناسی معماری و طبیعی را به صورت توأم به کار برد. از آنجا که قوی ترین حس انسان برای درک زیبایی طبیعت، حس بینایی می باشد، ارزیابی کیفیت بصری به عنوان نقطه عطف علم زیبایی شناسی در طبیعت شناخته شده است. در جهان، اصول و روش های متفاوتی برای ارزیابی زیبایی شناسی و کیفیت بصری در طراحی طبیعت استفاده شده است، اما در این مقاله سعی گردیده است که به بیان مهمترین اصول زیبایی شناسی در طراحی طبیعت پرداخته شود که عبارتند از: سادگی، تنوع، توازن، تاکید، توالی، مقیاس.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، طراحی و معماری در طبیعت ، کیفیت بصری