ارزیابی تاثیر مولفه های توانمندساز بوم گردی بر شبکه بهره برداران

بوم­گردی یکی از رویکردهای نوین در توسعه­ی گردشگری، به­ویژه در مناطق روستایی و عشایری است. استان سیستان و بلوچستان با دارا بودن ۵۱ درصد جمعیت روستایی و عشایری در آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن، دارای ظرفیت­های بی­شماری به ویژه در ابعاد آداب و رسوم، خرده­فرهنگ­های محلی، صنایع دستی و ظرفیت­های طبیعی و جغرافیایی است. این پژوهش با هدف بررسی میزان توانمندی کارآفرینان و ذینغعان اقامتگاه های بوم گردی، در نتیجه ی فعالیت در این حوزه انجام شده است. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نوع توصیفی – پیمایشی است. جامعه­ی آماری پژوهش، شامل کلیه­ی بهره برداران و نیروهای فعال در اقامتگاه های بوم­گردی در استان سیستان و بلوچستان به تعداد ۱۰۸ نفر  بود که سرشماری شدند. برای تجزیه و تحلیل دادهها در بخش توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون t با ارزش ثابت بهره­گیری شد.یافته ها نشان می دهد که توسعه ی اقامتگاه های بوم گردی، شاخص های توانمندسازی روانشناختی و اجتماعی را ارتقاء داده اما در شاخص های اقتصادی و سیاسی، میزان اثرگذاری در حد قابل قبولی نبوده است.

کلیدواژه ها:

بوم گردی ، توسعه گردشگری ، توانمندسازی ، ساکنان محلی