استفاده از تحلیل ساختاری سیمای سرزمین در تعیین دامنه حداقل تغییرات قابل قبول در لکه های بازمانده شهری مطالعه موردی اراضی عباس آباد تهران

با توجه به عملکرد و تاثیر شهر ها بواسطه وسعت و شدت تغییراتی که بر محیط زیست در مقیاسهای محلی، منطقه ای و جهانی دارند، شناسایی و حفاظت از عناصر درون شهری تحت عنوان لکه های بازمانده شهری که می توان از آنها برای ارتقاء کیفیت محیط زیست شهری در مقیاسهای فوق بهره برد، اهمیت دارد. اراضی عباس آباد از لکه های بازمانده در شهر تهران هستند که به دلیل وسعت ، یکپارچگی و موقعیت استقرار خود از دیر باز از اهمیتی خاص در برنامه ریزی و مدیریت شهری برخوردار هستند. درطرح تجدید نظر اراضی عباس آباد (1384) پروژه های عمرانی متعددی مانند احداث باغات فرهنگی و گردشگری جهت ارایه خدمات به شهر تهران پیش بینی شده است. در تدوین این طرح اهدافی همچون حفاظت از لکه های بازمانده طبیعی و ایجاد پیوستگی بین اراضی طبیعی در شهر تهران مورد نظر بوده است. در این تحقیق میزان تحقق پذیری اهداف مذکور برای رعایت حداقل تغییر قابل قبول در این اراضی از طریق تحلیل ساختار اکولوژیک ارزیابی شدند. بر این اساس وضعیت موجود ساختار اکولوژیک اراضی عباس آباد (قبل از اجرای پروژه ها) کمی و نقشه سازی شد و بر مبنای مکان و سطح اشغال پیش بینی شده برای پروژه ها، نقشه پوشش اراضی عباس آباد تهیه و به شکل کمی تحلیل شد. و سپس دو وضعیت ساختاری مذکور با هم مقایسه شدند. یافته های حاصل از مقایسه و ارزیابی آنها بر اساس معیار های فوق نشان می دهد که تغییرات پیشنهادی در برخی از پهنه های مورد ارزیابی در دامنه تغییرات قابل قبول بوده است و در برخی از پهنه ها نیاز به ارایه تمهیدات زیست محیطی جهت قرارگرفتن در دامنه تغییرات قابل قبول دارد.

کلیدواژه ها:

تحلیلساختار اکولوژیک ، حد قابل قبول تغییر ، لکه های بازمانده شهری ، اراضی عباس آباد