همزیستی معنایی خاک، انسان و معماری در ایران

خاک؛ واسطه پیوند انسان و معماری است وایران به عنوان یکی از مهم ترین کانون های تمدنی، کهن ترین نمونه های برجای مانده از معماری خاکی را در میان سرزمین های دیگر دردامان خود پرورانده است.نزدیک به ده هزار سال پیشینه تاریخی مانندگنج دره، تپه آسیاب، تپه ازبکی و تپه علی کش از هزاره هشتم پیش از میلاد پشتوانه پویا و پایای این تمدن به شمار می رود؛ و موید این که خاک، همیشه با فرهنگ ایران آمیخته و عجین بوده و سرشت و سامان معماری ما از خشت و گل تا آجر و انواع کاشی در گرو آن بوده است. معماری خاکی، متصف به صفات خاک همچون فروتنی و پذیرش و پاکی است وافزون بر معرفی و تاکید بر خصایص پاره هایی از اقلیم ایران، وجاهت های استذکاری خاصی هم دارد. این مقاله که به روش مطالعات توصیفی تحلیلی نگاشته شده و داده های آن از منابعکتابخانه ای تامین گردیده در پی شناخت ابعاد معماری خاکی به عنوان معماری مسلط بر اقلیم گرم و خشک ایران، وطبعا نمایاندن شئون فکری و ملی؛ خلاقیت ها و دلمشغولی های خاص معماران ایرانی به جامعه معاصر است