رابطه علی بین خودپنداره و وابستگی به تلفن هوشمند در دانش آموزان مقطع ابتدایی: بررسی نقش میانجی گری اضطراب (آزمون مدل در دوران آموزش مجازی)

هدف پژوهش بررسی رابطه بین خودپنداره و وابستگی به تلفن هوشمند دانش آموزان مقطع ابتدایی در دوران آموزش مجازی با نقش میانجی گری اضطراب بود. روش پژوهش، توصیفی - همبستگی و به طور خاص مدلیابی معادلات ساختاری بود. از جامعه آماری دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰، ۲۵۵ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه خودپنداره کودک پیرز هریس((۱۹۶۹ و مقیاس اضطراب کودکان اسپنس((۱۹۹۷ و پرسشنامه اعتیاد به تلفن هوشمند کوان(.( ۲۰۱۳ نتایج حاکی از معنی داری رابطه مستقیم بین خود پنداره با اضطراب بود، رابطه مستقیم بین اضطراب و وابستگی به تلفن هوشمند معنی دار بود، همچنین رابطه مستقیم بین خودپنداره و وابستگی به تلفن هوشمند از نظر آماری معنی دار بود. بین خودپنداره و وابستگی به تلفن هوشمند از طریق اضطراب رابطه غیر مستقیم معنی داری وجود داشت. لذا با بهبود خودپنداره در کودکان میزان اضطراب کاهش و به واسطه آن وابستگی به تلفن هوشمند در دوره آموزش مجازی کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، وابستگی به تلفن هوشمند ، اضطراب ، آموزش مجازی