اثربخشی آموزش تنظیم هیجان مبتنی بر تئوری گراس بر خودشفقت ورزی و ابعاد آن در افراد با علائم اختلال دوقطبی نوع دو

این پژوهش با هدف «تعیین میزان اثربخشی آموزش تنظیم هیجان مبتنی بر تئوری گراس بر خودشفقت ورزی وابعاد آن در افراد با علائم اختلال دوقطبی نوع دو» انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان دارای اختلال دوقطبی نوع دو مراجعهکننده به مرکز مشاوره و خدمات رواندرمانی شهر بوشهر در سال ۱۴۰۰ بود که با روش نمونه گیری در دسترستعداد ۳۰ نفر انتخاب و به پرسشنامه شفقت ورزی به خود (نف، ۲۰۰۳) پاسخ دادند. داده ها با روش های آمارتوصیفی و تحلیل کواریانس چندمتغیره و با SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شد. نتایج نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره خودشفقت ورزی و ابعاد آن شامل مهرورزی به خود (P=۰/۰۰۱, F=۱۸/۳۷ و Eta=۰/۶۲۰)، خود داوری (P=۰/۰۰۰, F=۰/۹۹ و Eta=۰/۷۱۹)، انسانیت عمومی (P=۰/۰۰۰, F=۱۱/۸۷ و Eta=۰/۶۵۹)، انزوا (P=۰/۰۰۰, F=۱۵/۶۸ و Eta=۰/۷۲۳)، ذهن آگاهی (P=۰/۰۰۰, F=۲۳/۰۴ و Eta=۰/۸۱۰) و همدردی بیش از حد (P=۰/۰۰۰, F=۱۶/۶۹ و Eta=۰/۷۱۳) در آزمودنی های دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنادار بود که حاکی از اثربخشی برنامه مداخله ایی است (P<۰/۰۵). لذا به روانشناسان و برنامه ریزان حوزه سلامت روان توصیه می گردد در کنار دارو درمانی به این شیوه مداخله در راستای کاهش علائم روانی و افزایش حالاتهیجانی مثبت توجه ویژه مذول دارند.

کلیدواژه ها:

آموزش تنظیم هیجان ، خودشفقت ورزی ، اختلال دوقطبی