اثربخشی آموزش تحلیل رفتار متقابل بر استرس والدگری مادران و پذیرش والدینی کودکان تیزهوش پرخاشگر

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تحلیل رفتار متقابل بر استرس والدگری مادران و پذیرش والدینی کودکان تیزهوش پرخاشگر انجام شد.روش: روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کودکان پسر تیزهوش پرخاشگر ۱۲-۸ سال در شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود که ۳۰ کودک با روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند انتخاب شدند و مادران آن ها در گروه های آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش، مداخله تحلیل رفتار متقابل را طی ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای دریافت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استرس والدگری (آبیدین ۱۹۹۰) و پرسشنامه طرد- پذیرش والدین (رونر ۲۰۰۷) استفاده شد. داده های با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که مداخله تحلیل رفتار متقابل در کاهش استرس والدگری مادران و افزایش پذیرش والدینی کودکان تیزهوش پرخاشگر تاثیر داشته است. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان تاثیر آموزش تحلیل رفتار متقابل بر استرس والدگری (۳۳/۱۰=F) و پذیرش والدینی (۵۰/۳۴=F) معنادار بوده است (۰۵/۰>P).نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این پژوهش می توان گفت آموزش تحلیل رفتار متقابل از طریق شناخت ارزش های وجودی و بهبود ارتباطات بین فردی منجر به کاهش استرس والدگری و افزایش پذیرش والدینی کودکان تیزهوش پرخاشگر می شود.

کلیدواژه ها:

کلید واژه ها: تحلیل رفتار متقابل ، استرس والدگری ، پذیرش والدینی ، کودکان تیزهوش پرخاشگر