مدل یابی احساس تنهایی مادران دارای کودک مبتلا به ناتوانی یادگیری: بر اساس حمایت اجتماعی با نقش واسطه ای خودکارآمدی

سابقه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، مدل یابی احساس تنهایی مادران دارای کودک مبتلا به ناتوانی یادگیری بر اساس حمایت اجتماعی با نقش واسطهای خودکارآمدی بود. مواد و روش ها: روش پژوهش، توصیفی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه ی آماری، شامل کلیه ی مادران دارای کودک مبتلا به ناتوانی یادگیری مراجعه کننده به مراکز روان درمانی شهر تبریز در سال ۱۳۹۹ بود که از بین آن ها تعداد ۳۰۰ نفر به عنوان نمونه، انتخاب و پرسش نامههای احساس تنهایی Russell (۱۹۸۰)، حمایت اجتماعی Sherborn و Stewart (۱۹۹۱) و خودکارآمدی Nicholas (۱۹۸۹) را تکمیل نمودند. اطلاعات توسط روش آماری ضریب همبستگی و تحلیل مسیر و با کمک نرم افزار SPSS و AMOS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد، مسیر مستقیم از حمایت اجتماعی به خودکارآمدی (۰/۰۰۰۱ = P، ۰/۳۶۰ = β)، از نظر آماری معنی دار بود، اما مسیر مستقیم از حمایت اجتماعی به احساس تنهایی (۰/۹۵۰ = P، ۰/۰۰۷ = β)، از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین حمایت اجتماعی (۰/۰۰۴ = P، ۰/۱۴۱- = β)، به شیوه ی منفی و به روش غیرمستقیم از طریق خودکارآمدی، قادر به پیش بینی احساس تنهایی بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان با بهره گیری از برگزاری کارگاه ها و کلاس های آموزشی، در تشریح نقش حمایت اجتماعی و تقویت خودکارآمدی مادران دارای کودک مبتلا به ناتوانی یادگیری، اقدام نمود.

کلیدواژه ها:

Specific Learning Disorder ، Loneliness ، Social support ، Self Efficacy ، اختلال یادگیری خاص ، احساس تنهائی ، حمایت اجتماعی ، خودکارآمدی