بررسی مفهومی جرم محاربه از منظر فقه شافعی و حقوق کیفری ایران.

ماهیت جرم محاربه، عبارت است از ظاهرشدن یا کشیدن سلاح جهت گرفتن مال، ارتکاب قتل، ایجاد هراس شدید و هم چنین اقدام به هر عملی با قصد به آشوب کشاندن گسترده جامعه اسلامی وتلاش در راستای برهم زدن امنیت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کشور، هدف از بیان آن، مشخص نمودن موضوع حدی و تعزیری جرم مذکور با توجه به دیدگاه فقه شافعی و قوانین موضوعه کیفری ایران برای مقابله با محاربان، ضمنا با تعمق در فقه شافعی و تامل در فلسفه عمیق مواد ۲۷۹ الی ۲۸۵قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۹۲ و اجرای آن در مورد جرم مذکور اعم از حد یا تعزیر به روشنی در می یابیم که در وضع و تشریع این قوانین، انسان و ارزش های والای انسانی، پیش از هر چیز دیگری مطرح و مد نظر بوده است. و هم چنین با کثرت ابهامات موجود در مورد جرم «محاربه » و حد و مرز آن، تشخیص فرد مجرم از غیر مجرم در دادگاه های جزایی ایران، عملی بس دشوار است، با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی، این نتایج حاصل می شود که مجازات های وضع شده از سوی شارع مقدس آیه ۳۳ سوره مائده و قوانین موضوعه به حقیقت، مانع و باز دارنده هستند، ازاین طریق می توان صیانت از مردم و ایجاد امنیت و آسایش برای جامعه را به ارمغان آورد. بنابراین با بررسی این پژوهش و واکاوی مسئله مورد نظر از دیدگاه تطبیقی فقه شافعی و حقوق کیفری ایران، می توان دید وسیعی در مورد جرم محاربه از منظر علمای علم حقوق قرار داد، تا راه گشای مسائل حقوقی در آینده گردد.

کلیدواژه ها:

محاربه ، قطاع الطریق ، فقه شافعی ، حقوق کیفری ،