نقش مدیریت شهری در دستیابی به توسعه پایدار اجتماعی

ساکنین یک محله به ساکنین شبانه و روزانه تقسیم می شوند. در این تقسیم بندی، ساکنین شبانه، شهروندانی هستند که زندگی آنها در آن محله است و ساکنین روزانه به کارکنان ادارات، صاحبان مشاغل و فروشگاه ها و آن محله اطلاق می شود که در بحث پرداختن به محله محوری جایی بس مهم و قابل برنامه ریزی دارد. نیازسنجی مستمر، زمینه سازی جلب مشارکت های مردمی، تمرکز فعالیت ها از طریق کانون ها و تشکل های مردمی، مخاطب یابی و استمرار ارتباط با مخاطبان از مقولاتی است که در محله گرایی بدون مدد آنها، ره به جایی نخواهد برد. هدف این پژوهش نقش مدیریت شهری در دستیابی به توسعه پایدار اجتماعی می باشد. نتیجه نشان می دهد شهرداری تهران می تواند با ترویج ارزش های اصیل سبک زندگی ایرانی- اسلامی و استفاده از علوم و تجارب جوامع بشری بر اساس آموزه های اسلامی و به عنوان یکی از ارکان احراز هویت و عامل خودکفایی و استقلال علمی، رهایی از احساس حقارت و از خود بیگانگی و نهایتا در توسعه اجتماعی جامعه نقش اساسی داشته باشد. و می توان گفت زندگی در شهر تهران، با تشتت فرهنگی موجود، نیازمند بازتعریف مفهوم هویت و اهلیت منطقه ای برای استحکام پیوندهای روحی ساکنین محله های مختلف با محل سکونت خود است و نیز به دلیل گستردگی جغرافیایی و فرهنگی موجود و عدم هماهنگی و توسعه تاریخی مناطق گوناگون، برنامه ریزی فرهنگی بدون توجه به ویژگی های محلی امکان پذیر نیست. سطح درآمد، تحصیلات و حتی شرایط جغرافیایی باعث شده در امکانات تقسیمی ناهمگن و ناعادلانه ای صورت گیرد. نبود محیط زیست بومی، سبب عدم وجود بافت فرهنگی متناسب با شان هویتی جامعه گردیده که در بحث آسیب های اجتماعی، جامعه را به شدت تحت الشعاع قرار می دهد، لذا محله گرایی به عنوان شعار محوری متولیان فرهنگ شهری می تواند در تغییر شرایط فرهنگی شهر به زیستگاهی فرهنگی، موثر باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، توسعه پایدار اجتماعی- فرهنگی