فارابی و مساله سعادت

فارابی سعادت را اساسی ترین خواسته ی انسان و دارای مطلوبیت ذاتی می داند. خواست رستگار شدن برای انسان یک امر عارضی و موقتی نیست، بلکه اقتضای نحوه ای بودن و قوام بخش ذات اوست. هرچند، افراد انسانی تلقی های متفاوت و بعضا متضاد از این مفهوم دارند اما در اصل این خواست، هم رای و نظر هستند. فارابی دو نوع سعادت حقیقی و ظنی را از هم تفکیک می کند و باور دارد، سعادت حقیقی فقط در مدینه فاضله و ادب شدن مطابق قوانین عقلی آن قابل تحصیل است؛ برای رستگاری باید از فضایل چهارگانه نظری، فکری، خلقی و عملی بهره مند شد. رئیس مدینه باید با استفاده از دو راهکار، تعلیم و تادیب، فضایل را در وجود افراد پیاده کند و آن ها را مطابق ادب حقیقت پرورش دهد. روش این مقاله توصیفی- تحلیلی است.

کلیدواژه ها:

سعادت ، فارابی ، حقیقی ، فضیلت و مدینه فاضله