بررسی رابطه ی تاب آوری، هوش معنوی و سازگار اجتماعی با سلامت روان فرزندان طلاق

زمینه و هدف: نقش خانواده به عنوان نخستین و پایدارترین عامل تاثیرگذار بر سلامت روانی افراد روشن و بلامنازع است. وقوع طلاق می تواند باایجاد تغییرات فاحش در عملکرد سالم نظام خانواده سبب تغییر در تاب آوری، هوش معنوی و سازگاری اجتماعی افراد گردد و اثرات منفی بر سلامت روانی فرزندان به جا نهد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی تاب آوری، هوش معنوی و سازگاری اجتماعی با سلامت روان فرزندان طلاق شهر اهواز است. روش پژوهش: روش این پژوهش توصیفی،از نوع همبستگی است و برای نمونه آماری تعداد ۱۲۰ نفر فرزندان طلاق در سنین ۱۲ تا ۱۸ سال به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه های تاب اوری کونور و دیویدسون cd-risc، هوش معنوی SIQ عبدالله و همکاران، پرسشنامه سازگاری AISS دانش آموزان سینها و سینگ و سلامت روان GHQ-۲۸ گلدبرگ و هیلیر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که متغیرهای پیش بینی یعنی تاب آوری، هوش معنوی و سازگاری اجتماعی به طور معنادار با سلامت روان رابطه دارند، سلامت روان فرزندان طلاق را پیش بینی می کنند و حدود ۳۰ درصد از واریانس سلامت روان را تبیین می نمایند. هم چنین از میان متغیرهای پیش بین، متغیر سازگاری (آموزشی و عاطفی) و تاب آوری به طور معنادار و مثبتی سلامت روان را پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود برای کاهش اثرات طلاق بر فرزندان، برگزاری کارگاه های آموزشی،آموزش به والدین از طریق رسانه های جمعی، در دسترس بودن مراکز مشاوره خانواده و خانواده درمانی که می واند سطح عملکرد خانواده را بهبود بخشد و منجر به بهداشت روانی فرزندان به ویژه پیشگیری از ناسازگاری آن ها شود، برای خانواده ها در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، هوش معنوی ، سازگاری اجتماعی و سلامت روان