تاثیر هشت هفته تمرین همزمان بر مقاومت انسولینی و مقادیر پلاسمایی رزیستین و گلوکز مردان میانسال دارای اضافه وزن و چاق

زمینه و هدف: افراد دارای اضافه وزن و چاق که فعالیت بدنی ندارند، معمولا در معرض برخی بیماری های متابولیکی و قلبی و عروقی مانند دیابت نوع ۲ و گرفتگی عروق کرونری و پرفشار خونی قرار دارند. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین همزمان (مقاومتی و استقامتی) بر مقاومت انسولینی و مقادیر پلاسمایی رزیستین و گلوکز مردان میانسال دارای اضافه وزن و چاق شهر یاسوج بود. روش پژوهش: روش تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری مردان دارای اضافه وزن و چاق ۳۰ تا ۴۵ ساله شهر یاسوج بودند. روش نمونه گیری هدفمند بود و ۳۰ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و به صورت تصادفی ساده به ۲ گروه تمرین همزمان و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی ۸ هفته تمرین همزمان و هر هفته ۳ جلسه را انجام دادند. داده های مربوط به مقاومت انسولینی، رزیستین و گلوکز پلاسمایی در قبل و بعد از اجرای تمرینات همزمان با استفاده از آزمون های شاپیرو- ویلک،t وابسته و مستقل در سطح معنی داری ۰۵/۰>p تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد مقاومت انسولینی، سطوح رزیستین و گلوکز پلاسمایی در پس آزمون در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشتند (۰۵/۰>p). در مقابل، در گروه کنترل در همه متغیرها تغییر معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰ p). سطوح رزیستین و گلوکز پلاسمایی درپس آزمون در گروه تجربی کاهش معنی دار داشتند ولی در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: بنابراین، می توان اجرای ۸ هفته تمرین همزمان مقاومتی و استقامتی که در یک جلسه اجرا می شدند را به عنوان یکی از روش های پیشگیرانه و غیردارویی برای بهبود وضعیت سلامت متابولیکی و قلبی و عروقی مردان میانسال دارای اضافه وزن و چاق پیشنهاد داد.

کلیدواژه ها:

مقاومت انسولینی ، رزیستین ، گلوکز