بررسی نقش معماری پایدار در توسعه تعاملات انسانی و اجتماع پذیری در ارتباط با محیط پیرامون

مسئله معماری پایدار که در اواخر دهه ۷۰ میلادی مطرح شده بود، نوعی نگرش در معماری است که در طراحی فضای شهر بهمحیط و مسائل مربوط به بوم شناختی نیز توجه دارد. در سال های اخیر بهم ریختگی و بی نظمی در فضاهای شهری و و عدموجود مکان هایی جهت رفاه انسان باعث ایجاد اختلال در فعالیت های روزمره افراد و ساکنان در شهر می شود. در واقعمعماری پایدار را می توان نوعی از معماری دانست که نسبت به ویژگی های، شرایط محیطی و مکلی پاسخگو بوده و از قابلیتهای محیط پیرامون خود در راستای ایجاد شرایطی مطلوب استفاده می کند به طوری که کمترین آسیب را به محیط واردکند. این نوع از معماری دارای مولفه های اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی است. جنبه ای از معماری پایدار که کمتر بهآن توجه شده، پایداری اجتماعی است که عدم توجه به اصول پایدار اجتماعی؛ از جمله زیبایی شناختی، راحتی و آسایش،امنیت، هویت اجتماعی و ... باعث از بین رفتن پویایی و روح زندگی در فضای شهری می شود و در مقابل توجه به شاخص هایپایداری اجتماعی منجر به ایجاد حس مکان و تعلق خاطر نسبت به فضا می گردد. در مقاله حاضر که به روش کتابخانه ای جمعآوری شده است ضمن بررسی نیازهای انسان، تاثیر فرهنگ و شرایط محیطی به معرفی برخی از شاخص های پایداری اجتماعیمی پردازیم. امروزه عدم توجه به معیارهای اجتماع پذیری فضاهای عمومی موجب خالی و بی رونق شدن آنها گردیده است .ازاین لحاظ شناسایی معیارهای ایجادکننده و ارتقاء دهنده اجتماع پذیری در فضاهای عمومی ضرورتی است .این پژوهش درراستای حل این مشکل در ابتدا به شناسایی معیارهای اجتماع پذیری فضاها می پردازد .برای شناسایی معیارها و راهکارها ازروش توصیفی از نوع توصیفی تحلیل محتوا استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

ارتقا تعاملات اجتماعی ، معماری پایدار ، اجتماع پذیری