تاثیر درک اوتیسم بر الگوهای آموزشی دانش آموزان: مطالعه مروری

اختلال طیف اوتیسم یکی از شایع ترین اختلالات عصبی دوران کودکی است که با مشکلات در ارتباطات، رشد اجتماعی (بهعنوان مثال، عدم توسعه روابط با همسالان، اختلال در رفتار غیر کلامی)، رفتار مناسکی و مقاومت در برابر تغییر مشخصمی شود. با بیشتر شدن دانش آموزان مبتلا به اوتیسم در کلاس های معمولی، از ملعمان انتظار می رود که یک محیطآموزشی فراگیر ایجاد کنند، که اغلب دستور العمل های کمی در مورد چگونگی انجام این کار وجود دارد یا اصلا وجود ندارد.رشد شرایط عصبی رشدی اوتیسم در واقع یک پدیده است. این مطالعه به دنبال آگاهی و درک بیشتر از پیچیدگی های اینبیماری بوده و تلاش برای ارائه راهبردها و تسهیلات اثبات شده توسط تحقیقات در حمایت مستقیم از افراد آسیب دیده وخانواده های آنها، و همچنین بهترین شیوه های مبتنی بر شواهد را دنبال می کند که روش های آموزشی کلاس درس وروش های آماده سازی معلم را به همرا خواهد داشت. البته قابل به ذکر است که نه تنها برای معلمان آموزش عادی و ویژه،بلکه کارکنان خدمات مرتبط که در محیط آموزشی روزانه و فراگیر همکاری، خدمت و ارتباط برقرار می کنند، می تواند مفیدواقع شود.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان اوتیسم ، معلمان آموزشی ، تاثیر درک اوتیسم