اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی روانشناختی، تحمل ابهام و تاب آوری در پرستاران بخش کرونا ویروس

این تحقیق با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی روانشناختی، تحمل ابهام و تابآوری در پرستاران بخش کرونا ویروس شد. پژوهش از نوع نیمهتجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پرسنل زن پرستار شاغل در بیمارستان گوهردشت شهر کرج درسال ۱۴۰۰ بودند. با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ پرستار زن انتخاب و به شیوه تصادفی سازی (پرتاب تاس) به دو گروه مساوی ۱۵ نفری گمارش شدند. گردآوری داده ها با مقیاس تاب آوری (کانر و دیویدسون، (۲۰۰۳، مقیاس پریشانی روانشناختی (لوی باند و لوی باند، (۱۹۹۵ و مقیاس تحمل ابهام (مکلین، (۲۰۰۹ انجام شد. در گروه آزمایش، آموزش به شیوه پذیرش و تعهد در ۸ جلسه (هفته ای ۱ جلسه به مدت ۱ ساعت) اجرا گردید. گروه کنترل برنامه آموزشی را دریافت نکرد. پس از پایان آموزش از گروه ها پس آزمون گرفته شد. داده ها با آزمونهای t (مستقل و زوجی) و تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. آموزش گروهی به شیوه پذیرش و تعهد بر کاهش نمره کل پریشانی روانشناختی و مولفه های آن شامل افسردگی، اضطراب و استرس در آزمودنیهای گروه آزمایش در دوره پس آزمون اثربخش بود .(p<۰/۰۵) بین میانگین نمره تاب آوری و توانایی تحمل ابهام آزمودنیهای دو گروه نیز در مرحله پس آزمون تفاوت معنادار بود .(p<۰/۰۵) یافته ها نشان میدهد که آموزش به شیوه پذیرش و تعهد میتواند به عنوان یک شیوه انتخابی در بهبود وضعیت روانی-اجتماعی کادر بهداشت و درمان به ویژه پرستاران استفاده شود. بنابراین، درنظر گرفتن این نوع درمان به عنوان بخشی از برنامه آموزشی و توانبخشی پرستاران میتواند سودمند باشد.

کلیدواژه ها:

درمان پذیرش و تعهد ، تحمل ابهام ، تاب آوری ، پریشانی روانشناختی ، پرستاران.