تاثیر آموزش ایمنی در کاهش حوادث کوهنوردی مطالعه موردی باشگاه کوهنوردی سیمرغ قزوین

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 331

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CONFEP01_0313

تاریخ نمایه سازی: 10 خرداد 1401

چکیده مقاله:

یکی از راهکارهای پیشگیری و کنترل حوادث در کوهنوردی آموزش افراد و آگاه نمودن آنها ازمخاطرات و چگونگی اجرا ی برنامه و صعودی ایمن است. این مطالعه با هدف تاثیر آموزش ایمنی درکاهش حوادث کوهنوردی از طریق سنجش سطح نگرش کوهنوردان باشگاه کوهنوردی سیمرغ قزوین انجام شد. در این مطالعه ۸۰ نفر از کوهنوردان و مربیان فعال و برجسته در این زمینه با هدف و بصورت غیراحتمالی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه سنجش سطح نگرش ایمنی کوهنوردان، روش کتابخانه ای و مشاهده و بازدید بود. پرسشنامه درخصوص تاثیر آموزش ایمن ی در کوهستان و میزان رعایت آن توسط کوهنوردان می باشد و بمنظور اعتبار و روایی آن از نظر کارشناسان و پیشکسوتان در طول مسیر طراحی و ارزیابی پرسشنامه استفاده گرد ید، سپس برای نمره دهی از مقیاس لیکرت پنج درجه ای و با توجه به دستورالعمل امتیازده ی پرسشنامه استفاده گرد ید و داده ها از طریق نرم افزار spss۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. کوهنوردان به طور میانگین با سابقه کوهنوردی بالاتر از ۱۰سال بودند و در میان کلاس های آموزشی، کالس پزشکی کوهستان بیشتر ین تعداد افراد شرکت کننده را داشت و بالاترین نمره را بخش ایمنی و پا یین ترین نمره را بخش شرکت در کلاسهای آموزشی کسب کرد که ارتباط متضادی بین عدم شرکت در کلاس های آموزشی و نگرش ایمنی کوهنوردان را نشان داد. در پرسشنامه ، افراد حادثه د یده تاکید بر آموزش صحیح و بکارگیری آموزه ها داشتند لذا میتوان نتیجه گرفت کوهنوردان حادثه دیده بر اهمیت تاثیر آموزش در کاهش حوادث کوهنوردی واقف هستند اماباتوجه به امتیاز پا یین بخش شرکت درکلاس های آموزشی پرسشنامه، اینطور برداشت میشود که با وجود تضاد مشاهده شده بایستی روش های سنتی آموزشی را کنار زده و با استفاده از روشهای نوین آموزشی کوهنوردان را برای شرکت در این دوره ها تشو یق کرد تا انگیزه ی شرکت در دوره های آموزشی را در بین کوهنوردان بالا برده و از طریق مداخله آموزشی به بهبود فرهنگ ایمنی و کاهش حوادث کوهنوردی رسید.

نویسندگان

پریسا اسمی

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی ا یمنی بهداشت محیط ز یست، دانشکده علوم مهندسی، موسسه آموزش عالی مهرالبرز، تهران

فرناز امین صالحی

استاد راهنما استادیار گروه مهندسی محیط ز یست، دانشکده علوم مهندسی، موسسه آموزش عالی مهرالبرز، تهران