تاثیر تغییرات چگالی ویژه ادراری در برآورد توان هوازی بیشینه

هدف از تحقیق حاضر تاثیر تغییرات چگالی ویژه ادراری در برآورد VO۲max می باشد. بدین منظور ۱۴ دانشجوی دختر غیر فعال (سن: ۲۱/۶±۱/۵۴ سال؛ BMI: ۱۸/۳-۹۰/۲۲ کیلوگرم/مترمربع؛ VO۲max: ۱۸/۴- ۱۲/۲۹ میلیلیتر/کیلوگرم/دقیقه) با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. این تحقیق در طی یک دوره ۵ روزه بصورت پیش آزمون و پس آزمون تک گروه ی انجام شد. در مرحله اول، آزمودنیها در وضعیت طبیعی قرار داشتند که ابتدا از آنها نمونه ادراری برای تعیین چگالی ویژه ادراری گرفته شد و سپس وزن آزمودنیها اندازهگیری گردید و در نهایت از آزمون بالک و بروس برای اندازه گیری VO۲max استفاده گردید. در مرحله دوم بعد از ۱۲ ساعت پرآبی علاوه بر مصرف مایعات به اندازه ۲٪ وزن بدنشان و یک ساعت قبل از اجرای آزمون به اندازه ۱٪ وزن بدن آب مصرف کردند و مانند مرحله اول قبل از انجام تست نمونه ادراری و وزن آزمودنیها اندازه گیری شد وسپس تستهای بالک و بروس انجام گرفت. اندازه گیری تغییرات وزن بدن، چگالی ویژه ادراری،VO۲max و تغییرات PH ادراری بوسیله آزمون t وابسته و نرم افزار SPSS درسطح معناداری p ≥ ۰/۰۵ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. سپس مشاهده گردید چگالی ویژه ادراری کاهش معناداری یافت، VO۲max آزمودنیها، PH ادراری، وزن بدن آزمودنیها افزایش معناداری داشت و همچنین ضربان قلب آزمودنیها کاهش معناداری یافت. بنابراین کاهش چگالی ویژه ادراری به دنبال ۱۲ ساعت پرآبی، موجب بهبود توان هوازی بیشینه میشود.

کلیدواژه ها:

پرآبی ، چگالی ویژه ادراری ، توان هوازی بیشینه.