اولویت بندی راهبردهای مدیریت بحران در بافت فرسوده محله ابن بابویه

بافت فرسوده به عنوان یک بافت مسئله دار شهری با ناپایداری کالبدی، غیر مقاوم بودن ساختمان ها و فرسودگی ساختاری؛ همواره در اولویت برنامه ریزی برای مدیران شهری قرار گرفته است. از دیگر سوی، بلایای طبیعی و غیر طبیعی همواره تهدیدی برای شهرها هستند و این امر باعث آسیب پذیرتر شدن این عرص ههای شهری شده است. مدیریت بحران به عنوان واکنشی در برابر وضعیت بحرانی با عملیات و اقدامات پیوسته و پویا، تلاش در کاهش آسیب های موجود به این گونه بافت ها دارد و راهبردهای مختلفی را جهت احیا و بازسازی بافت های فرسوده شهری ارائه می دهد؛ که شناسایی و تشخیص اهم این راهبردها یکی از اهداف برنامه ریزان شهری است. این مقاله با مشاهدات میدانی و تحقیقات کتابخانه ای و با هدف کاربری در پی ارائه راهبردی هایی جهت مدیریت بحران در بافت فرسوده محله ابن بابویه، منطقه ۲۰ تهران با مشارکت مردمی صورت گرفته است. در این راستا، ابتدا با استفاده از تکنیک های مشاهده و مصاحبه، قابلیت ها و توانایی های اصلی این محله شناسایی و راهبردها اصلی استخراج شده و سپس توسط متخصصین شهری با روش دلفی امتیازدهی شده و در نهایت با ماتریس برنامه ریزی راهبردهای کمی QSPM راهبرد نهایی اولویت بندی شده اند. یافته ها حاکی از آن است که راهبرد "ایجاد تعادل در پراکنش جمعیت و جلوگیری از تمرکز جمعیت در بخشی از محله" با کسب امتیاز ۷۴ / ۳۸ به عنوان بالاترین راهبرد در بهبود شرایط محیطی بافت فرسوده از حیث کالبدی در شرایط بحران موثر خواهد بود؛ در ادامه جهت عملیاتی کردن راهبرد مطرح شده، سیاست های مرتبط ارائه شده است

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، مدیریت بحران ، ماتریس برنامه ریزی راهبردهای کمی QSPM ، ابن بابویه