اثر ۴ هفته بی تمرینی بر نشانگان سندرم متابولیک و زمان دویدن تا واماندگی در مردان تمرین کرده دارای اضافه وزن

زمینه و هدف: سازگاری­های متابولیکی ناشی از تمرین در اثر بی­تمرینی کاهش می­یابند، اما داده­ها درخصوص مقایسه اثر بی­تمرینی متعاقب انواع مختلف تمرین محدود است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر ۴ هفته بی­تمرینی بر نشانگان سندرم متابولیک و زمان دویدن تا واماندگی در مردان تمرین­کرده مقاومتی و مردان تمرین­کرده هوازی بود.   روش شناسی: در این مطالعه نیمه­تجربی، ۱۹ مرد (۳۸-۲۵ سال) تمرین­کرده در گروه­های مقاومتی (۱۰ نفر) و هوازی (۹ نفر) قرار گرفتند. گروه­ها بر اساس سطح فعالیت ورزشی طی ۴ ماه گذشته (سه جلسه فعالیت با شدت متوسط در هفته)، سن و شاخص توده بدن (۹/۲۹-۲۵ کیلوگرم/مترمربع) مشابه بودند. آزمودنی­ها به­مدت  ۴ هفته از انجام فعالیت ورزشی اجتناب کردند. پیش و پس از بی­تمرینی، نمونه­ خون در حالت ناشتا برای سنجش غلظت سرمی گلوکز، انسولین، تری­گلیسرید و HDL-C از آزمودنی­ها اخذ گردید. در این مراحل، مدت زمان دویدن تا واماندگی با شدت  vVO۲maxبر روی نوارگردان ثبت شد. شاخص مقاومت به انسولین با روش  HOMA-۱R برآورد شد.   یافته ها: پس از ۴ هفته بی­تمرینی، HDL-C و مدت زمان دویدن تا واماندگی در گروه­های تمرین­کرده مقاومتی و هوازی به­طور معنی­داری کاهش یافت، این در حالی بود که غلظت تری­گلیسرید در این گروه­ها به­طور معنی­داری افزایش داشت (همه متغیرها، ۰۵/۰P < ). غلظت انسولین تنها در گروه تمرین­کرده مقاومتی به­طور معنی­داری افزایش داشت (۰۲/۰P =). تغییر معناداری در غلظت گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین در پاسخ به بی­تمرینی در این گروه­ها مشاهده نگردید (۰۵/۰ > P).   نتیجه گیری: به­نظر می­رسد اثرات منفی بی­تمرینی در استقامت هوازی و بیشتر نشانگان سندرم متابولیک در مردان تمرین­کرده مقاومتی با مردان تمرین­کرده هوازی مشابه بود. اما، اثرات منفی بی­تمرینی در گروه تمرین­کرده مقاومتی (با افزایش انسولین) بارزتر بود.

کلیدواژه ها:

بی تمرینی ، انسولین ، مردان تمرین کرده