اثربخشی معنویت درمانی بر تعارضات زناشویی زنان خانه دار در دوران کرونا

هدف پژوهش حاضر اثربخشی معنویت درمانی بر تعارضات زناشویی زنان خانه دار در دوران کرونا بود. روش: روش پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره و رواندرمانی شهر تهران در نیمه دوم سال ۱۳۹۶ بودند. تعداد نمونه مورد پژوهش ۳۰ نفر از زنان جامعه مذکور بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، ۱۰ جلسه برنامه ی معنویت درمانی را دریافت نمودند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری ، مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که فرضیه ی پژوهش مبنی بر اثربخشی معنویت درمانی بر تعارضات زناشویی زنان خانه دار در دوران کرونا، مورد تایید قرار گرفته است و زنان خانه دار گروه آزمایش نسبت به زنان خانه دار گروه کنترل در پس آزمون ، به طور معناداری ، تعارضات زناشویی کمتری داشتند. نتیجه گیری: استفاده از آموزش معنویت درمانی بر تعارضات زناشویی زنان خانه دار در دوران کرونا اثربخش است.

کلیدواژه ها:

معنویت درمانی ، تعارضات زناشویی ، زنان خانه دار