خیابان پیاد ه محور ، گامی به سوی توسعه ی پایداری شهری

پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن یا در دسترس بودن برای کلیه ی اقشار جامعه به شمار می رفت. به دنبال الودگی هوا سیاسیت کاهش استفاده از وسایل نقلیه ی شخصی و کاهش مصرف سوخت فسیلی رویکرد برنامه ریزی شهری در چند دهه ی اخیر ددر جهت احیاء مقوله ی افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت . پیاده روی یکی از پایدار ترین روشهای حمل و نقل بوده و می تواند از جنبه های مختلف کالبدی ، اجتماعی ، زیست محیطی ، فرهنگی ، اقتصادی و سیاسی سبب توسهخ ی پایدار شهرها گردد. همچنین خیابان های پیاده محور که بستر اصلی حرکت پیاده هستند در سطح شهرها همانند کانون ها رشد عمل کرده و نقش بسزایی در اصلاح فضاهای پیرامونی خویش ایفا می تماید. این پژوهش در پی پاسخ به این سوال است که معیارهای بهبود کیفیت خیابانها به عنوان فضاهای شهری چیست و چگونه می توان به آن دست یافت تا راه حل هایی جهت اصلاح ساختار فیزیکی شهر به واسطه ی افزایش قابلیت پیاده مداری خیابانها ارائه گردیده و شهر سازی انسان گرا را استوارتر مطرح کند . در مقاله ی حاضر ابتدا با مروری بر مفاهیم و تعاریف مرتبط به تدقیق اصول اساسی مباحث پایداری و شهر پایدار پرداخته شده است. سپس اهمیت و نقش پیاده روی و خیابان پیاده محور در ارتقاء کیفی و کمی توسعه ی شهری پایدار مورد بررسی قرار گرفته و بر این اسا چهار نقش اجتماعی- فرهنگی ، اقتصادی ، ادراک محیطی و ارتقاء ایمنی و امنیت پیاده راه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است و در نهایت به ملاحظاتی که در طراحی این فضاها با دیدگاه پیاده مداری مطرح می باشد اشاره شده است.

کلیدواژه ها:

خیابان پیاده محور ، پایداری ، توسعه ی شهری پایدار ، قابلیت پیاده مداری ، خیابان