مقایسه قرارداد پرداخت های تولید حجمی با اقسام قرارداد مشارکت، قرارداد آتی و سلف نفتی

برای اجرای پروژه های بالادستی، به مقادیر هنگفتی منابع مالی نیاز است. شرکت ملی نفت ایران بر اساس ماده ۷۵ قانون اساسنامه میتواند برای سرمایه گذاری و تامین منابع مالی طرح های عملیات بالادستی نفت، از روش ها و ابزارهای مالی و سرمایه ای متعارف در صنعت نفت و گاز استفاده نماید. یکی از روش ها و ابزارهای مالی و سرمایه ای متعارف در صنعت نفت و گاز، روش موسوم به پرداخت های تولید حجمی است. در اینجا اعتبار قرارداد پرداخت های تولید حجمی در حقوق ایران و قابلیت استفاده از آن توسط پیمانکارIPC محل بحث و بررسی است. در این روش صاحب امتیاز به تبع مالکیت بر نفت و گاز در سر چاه، حصه ی مشاع و محتمل المیزانی از تولید آتی میدان یا مخزن خاص را به نحو سلف میفروشد و از محل ثمن دریافتی نیاز مالی پروژه را مرتفع میسازد. پیمانکار در قرارداد مشارکت در تولید نیز به تبع حصول مالکیت در نقطه صدور، میتواند روش پرداخت های تولید حجمی را با معلق کردن انتقال مالکیت به تحویل فیزیکی مورد استفاده قرار دهد. ممنوعیت انتقال مالکیت میدان یا مخزن و نفت درجا، محدودیتی برای استفاده از این روش ایجاد نمیکند. اگرچه ایران کشور نفتی و از صادر کنندگان نفت و گاز در جهان است و حتا شرکت ملی نفت در پروژه هایی که خود مجری آنها است، از سلف نفتی که منجر به انتقال مالکیت نفت و گاز با تحویل فیزیکی آن میشود برای تامین مالی پروژه استفاده میکند؛ پیمانکاران قراردادهای خدماتی و IPC که هیچ حقی بر نفت و گاز میدان نمی-یابند، نمیتوانند از روش پرداخت های تولید حجمی مرسوم، استفاده نمایند. بنابراین پیشنهاد شده از تعهد به تامین ارزش درصدی از نفت و گاز تولید آتی با توثیق حقوق استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

پرداخت های تولید حجمی ، قرارداد مشارکت ، قرارداد آتی ، سلف نفتی