اثربخشی طرحواره درمانی بر سبک فرزند پروری، تاب آوری و احساس شایستگی والدینی در مادران دارای کودک نقص توجه- بیش فعال در شهراصفهان

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی طرح واره درمانی بر سبک فرزند پروری، تاب آوری و احساس شایستگی والدینی در مادران دارای کودک نقص توجه- بیش فعال در شهراصفهان بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران مراجعه کننده به مراکز مشاوره اصفهان با فرزند بیش فعال در سال ۱۳۹۹ که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ مادر دارای کودک نقص توجه- بیش فعال انتخاب و در دو گروه کنترل ۱۵) نفر) و گروه آزمایش ۱۵) نفر) قرار داده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سبک فرزند پروری بامریند((۱۹۷۳، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه صلاحیت والدینی (۱۹۷۸) بود. همچنین مادران گروه آزمایش در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای، طرحواره درمانی شرکت کردند. داده های به دست آمده با استفاده از نرمافزار spss نسخه ۲۶ و R نسخه ۳.۶.۲ با استفاده از روش های آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تک متغیری و نیز تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون بونفرونی تجزیه وتحلیل گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که طرحواره درمانی بر سبک های فرزندپروری (مقتدارنه و سهل گیرانه)، تاب آوری (تصور شایستگی فردی، اعتماد به غرایز فردی، تحمل عاطفه منفی، پذیرش مثبت تغییر وروابط ایمن، کنترل و تاثیرات معنوی) و شایستگی والدینی(رضایت و کارآمدی) مادران دارای کودک نقص توجه بیش فعال موثر است.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، سبک فرزند پروری ، تاب آوری ، احساس شایستگی والدینی ، نقص توجه-بیش فعالی.