بررسی تغییرات آناتومی و بیومتری چوب کششی صنوبر Populus alba) ) تحت اثر تیمارهای خم متناوب، کوددهی نیتروژن و هورمون جیبرلین
محل انتشار: مجله صنایع چوب و کاغذ ایران، دوره: 11، شماره: 1
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 229
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJWP-11-1_012
تاریخ نمایه سازی: 28 اردیبهشت 1401
چکیده مقاله:
صنوبر ازجمله گونههای پرکاربرد در صنعت کاغذسازی میباشد و نیاز به تولید چوب آن بهصورت زراعت چوب و بررسی عوامل موثر در ویژگیهای بیومتری الیاف، آناتومی، فیزیکی، شیمیایی چوب آن بسیار حائز اهمیت است. ازجمله عکس العمل های درختان چوبده ازجمله صنوبر به تنشها و عوامل محیطی، تشکیل چوب واکنشی (چوب کششی) در ساختار چوب آنها میباشد. چوب کششی منبع غنی از سلولز است که میتوان با تولید درختانی با چوب کششی بیشتر، میزان سلولز بیشتری را برای مصارف فراوان سلولز ازجمله تولید کاغذ و یا سوختهای زیستی در اختیار داشت. هدف از این تحقیق، تحریک تشکیل چوب کششی در نهالهای دوساله صنوبر (Populus alba) به وسیله اعمال خم متناوب، کوددهی نیتروژن (NPK) و هورمون جیبرلین (G) میباشد. اعمال خم بهصورت متناوب یک ماه در یک جهت و ماه بعدی در جهت مخالف در طول فصل رویش، تیمار کود یک بار در اول و یک بار در وسط فصل رویش و تیمار جیبرلین یک بار اوایل فصل رویش اعمال شدند. پس از پایان فصل رویش ویژگیهای رویشی، فیزیکی و آناتومی موردبررسی قرار گرفت. بررسی رنگ آمیزی دوگانه سافرانین/آسترابلو در تصاویر مقطع عرضی نمونهها نشان داد که به طورکلی تیمارهای تحت خم متناوب نسبت به تیمارهای قائم دارای سطح چوب کششی و ضخامت لایه ژلاتینی بیشتری بودند. همچنین، تیمار خم متناوب با NPK+G دارای دانسیته بیشتر، هم کشیدگی طولی بیشتر، هم کشیدگی شعاعی و مماسی کمتر، قطر آوند و درواقع میانگین مساحت آوند کمتر، تخلخل کمتر، طول الیاف و ضخامت دیواره بیشتر، قطر کلی و قطر حفره الیاف کمتری بود. این نتایج اظهار داشت که این تیمار بیشترین اثر را در تحریک چوب کششی داشت و شدت تشکیل چوب کششی در این نمونهها بیشتر بود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
رحمت اله گرگیج
دانشگاه تهران
کامبیز پورطهماسی
دانشگاه تهران
رضا معالی امیری
دانشگاه تهران
علی عبدالخانی
دانشیار، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران