بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان

مقدمه: نارسایی قلبی بیماری مزمن و ناتوان کننده ایست که محدودیت های جسمی و علایم پیشرونده ناشی از آن سبب کاهش کیفیت زندگی می شود. به دلیل اهمیت ویژه ارتقای کیفیت زندگی در سیستم های مراقبتی و بهداشتی، ارزیابی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب به پرستاران کمک می کند تا مراقبت های اصولی تری را ارایه دهند. پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب انجام شد. روش: این پژوهش مطالعه ای توصیفی - تحلیلی است بر روی ۲۰۰ بیمار مبتلا به نارسایی قلب بستری در بخش های داخلی قلب و سی سی یو بیمارستان های شفا و افضلی پور کرمان برای بررسی کیفیت زندگی بیماران از ابزار استاندارد عمومی SF۳۶ استفاده شد. پرسشنامه ها از طریق مصاحبه برای بیماران تکمیل گردید به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری شاخص های مرکزی و پراکندگی و من ویتنی یو، کروسکال والیس و رگرسیون با کمک نرم افزار آماری SPSS v.۱۳ استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که ۵/۵۷% از بیماران در نمونه مورد مطالعه را زنان تشکیل دادند میانگین سنی بیماران ۰۲/۱۲± ۴۳/۶۵ بود. در بررسی ابعاد کیفیت زندگی با ابزار SF۳۶ بیشترین و کمترین نمره به ترتیب به ابعاد سلامت روان و مشکلات جسمی تعلق گرفت. بررسی ارتباط ویژگی های فردی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب نشان داد که بیماران گروه سنی کمتر از ۶۰ سال و متاهل از کیفیت زندگی بهتری برخوردارند. زنان بیمار در ابعاد متعددی از کیفیت زندگی نسبت به مردان ضعیف تر بودند (۰۵/۰p). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به نارسایی قلب از کیفیت زندگی مطلوب برخوردار نیستند. از این رو پیشنهاد می شود ارایه دهندگان خدمات بهداشتی از جمله پرستاران با فراهم کردن زمینه های لازم برای مراقبت های پیگیر، درمان مناسب و امکانات مورد نیاز، شرایط لازم را برای برخورداری بیماران از کیفیت زندگی مطلوب مهیا نمایند.

کلیدواژه ها:

Heart failure ، quality of life ، coronary care unit ، نارسایی قلب ، کیفیت زندگی ، بخش داخلی قلب ، سی سی یو