زمینه ها و تنگناهای اقتصادی - اجتماعی موثر بر کاهش یا افزایش باوری در ایران (مطالعه موردی : شهر تهران ۱۳۹۸-۱۳۹۷)

فرزندآوری یکی از مهمترین مولفه های جمعیتی و از جمله موضوعاتی است که در حوزه مسائل اجتماعی، توجه زیادی را به خویش معطوف داشته است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی زمینه ها و تنگناهای اقتصادی اجتماعی موثر بر افزایش یا کاهش فرزند آوری در چند دهه ی اخیر ایران می باشد.روش این تحقیق، اسنادی، پیمایشی و مطالعه میدانی است. همچنین از لحاظ میزان ژرفایی، پهنانگر بوده و با درنظر گرفتن معیار زمان است. بر این اساس از میان کلیه زنان متاهل دارای قدرت باروری از سه منطقه شهر تهران، ۳۰۰ زن به صورت تصادفی ساده انتخاب و پرسشنامه ی محقق ساخته ای را که پایایی آن با آلفای ۰/۳۷ تایید شده بوده را تکمیل نمودند. داده ها با کمک برنامه spss ارزیابی شدند. نتایج بدست آمده نشان می دهد که بین درآمد و باروری رابطه معناداری وجود دارد (۰/۰۰۱=p)، هر چه سطح تحصیلات والدین بیشتر باشد، باروری کاهش می یابد (۰/۰۲۷=p)، با زیاد شدن نقش زن در تصمیم گیری امور خانواده، باروری کاهش می یابد (۰/۰۴۳=p)، خانواده هایی که با ترجیح جنسی فرزند به نفع پسر، بیشتر موافق هستند، فرزند بیشتری داشته باشند (۰/۰۳۸=p)، بین استفاده از وسایل پیشگیری از بارداری و میزان بارداری رابطه معناداری وجود دارد (۰/۰۰۱=p) و بین آگاهی به استفاده از وسایل تنظیم خانواده و باروری رابطه معناداری وجود دارد(۰/۰۰۱=p).عوامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بسیاری بر باروری و ترجیح به فرزندآوری تاثیردارد. زوج هایی که در جهت رفاه خود و پیشرفت بیشتر در کار و تحصیل، توافق می کنند که فرزندی نداشته باشند، این امر، یکی از علت های کم شدن موالید است. خانواده ها با توجه به خطرات اجتماعی که ممکن است در آینده فرزند آنها را تهدید کند، ترجیح می دهند با نداشتن فرزند، از این عامل پیشگیری نمایند.

کلیدواژه ها:

باروری ، جمعیت ، عوامل اجتماعی ، عوامل اقتصادی