رهی؛ سنت، کلیشه یا تخلص؟ (پژوهشی درباره واژه «رهی» در شعر فارسی)
محل انتشار: دو فصلنامه ادب فارسی، دوره: 11، شماره: 2
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 185
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ADFA-11-2_007
تاریخ نمایه سازی: 24 اردیبهشت 1401
چکیده مقاله:
تخلص یا نام شعری، یکی از ویژگی های شعر فارسی است که از قرن ششم به عنوان یک سنت ادبی رواج می یابد و در شعر شاعران قرن هفتم به ثبات می رسد. شاعرانی چون سنایی، خاقانی و انوری از جریان سازان این حیطه به شمار می آیند و به ویژه، زمینه تشخص یافتن و نیز تثبیت تخلص در غزل را فراهم می آورند. با تکیه بر تکرار یک واژه که از مشخصه های اصلی تعریف تخلص است، برخی پژوهشگران معاصر در تعیین تخلص شعرا دچار خطا شده و تخلص های نادرستی را به شعرای قرن شش نسبت داده اند؛ از جمله این خطاها در انتساب، می توان به واژه «رهی» اشاره کرد که به عنوان تخلص بعضی شاعران معرفی شده است. در این مقاله به روش توصیفی_تحلیلی، به پیشینه تخلص در شعر فارسی و عربی و نیز جایگاه آن در شعر اشاره و تخلص پنهان در شعر سنایی و مولوی را بررسی کرده ایم. همچنین با جست وجو در اشعار فارسی از آغاز و با تاکید بر تحقیق در اشعار شاعران قرن ششم، به بررسی واژه رهی در جایگاه تخلص پرداخته ایم. نتایج به دست آمده نوعی سنت ادبی و مضمون و کلمات مترادف با کلمه رهی را در کاربرد این واژه از سوی شاعران مختلف نشان می دهد که نمی تواند در همه موارد نشانگر تخلص شعری باشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مهسا رضایی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس
نجمه دری
دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس
سعید بزرگ بیگدلی
دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :