بررسی تطبیقی پدیده نارسیسم در ادبیات خاقانی و احمد صافی

خودستایی (نارسیسیم) سنت شعر فارسی و یکی از بارزترین موضوعات آن است. این سنت از همان زمان پیدایش شعر فارسی شروع شده و تاکنون ادامه یافته است. خودشیفتگی تقریبا در تمام ادوار گذشته شعر فارسی به چشم میخورد. برخی از شاعران با ایهام و کنایه این مفهوم را در ذهن متبادر می کنند و برخی دیگر بسیار صریح و واضح بیان کرده اند. خاقانی و صافی نجفی از پیشگامان خود ستایی و خود شیفتگی شناخته می شوند. آنچه باعث شده این دو شاعر به خود ستایی بپردازند کمبود و ضعف های روحی در زندگی می باشد. ظهور و گستردگی این مفهوم در شعر صافی تا حد زیادی به زندگی سخت و مشقت بار وی به ویژه در دوران کودکی برمیگردد. خاقانی نیز به خرد و دانش خویش فخر فروشی می کند. سهم زیادی از اشعار دو شاعر به خودستایی مربوط می شود خاقانی خود را برتر از شاعران دیگر می دانند و صافی نجفی برای آرای منتقدان خود اهمیت فوق العاده ای دارد و به دلیل زندگی پر ازسختی به خود شیفتگی وخودستایی می پردازد. باید گفت که در مسیر خلق تعابیر و مضامین نو و نارسیس یا خودستایی، خاقانی به مقامی رسیده که دیگر شاعران به آن نرسیده اند.

کلیدواژه ها:

خاقانی ، احمد الصافی النجفی ، نقد روان شناختی ، خودشیفتگی(نارسیسیسم)