بررسی میزان اثر بخشی آموزش فعالیت بدنی براساس تئوری خود تنظیمی بر کیفیت زندگی سالمندان خمینی شهر

به کارگیری  راهبردهای  خود تنظیمی، بخش مهمی از مداخلات ورزشی است که اهمیت استفاده از آنها در ارتقای فعالیت فیزیکی ثابت شده است مطالعه حاضر جهت  بررسی  میزان اثر بخشی آموزش فعالیت بدنی براساس تئوری  خود تنظیمی بر کیفیت زندگی سالمندان خمینی شهر اجرا گردید. مواد و روش ها: مطالعه  مداخله ای  که بر روی ۶۴ سالمند  مراکز سلامت دستگرد و بوعلی  شهرستان خمینی شهر- اصفهان انجام شد.  گروه مداخله،  برنامه فعالیت بدنی به روش خود تنظیمی آموزش دادیم. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه های کیفیت زندگی و   فعالیت فیزیکی قبل و دو  ماه پس از مداخله جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش ۲۰ و  روش های آماری کای اسکوئر، تست  فیشر، من ویتنی، تی تست و آنالیزکوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در گروه مداخله و کنترل از ابعاد فعالیت بدنی ، میانگین راه رفتن ۳۵/۷±۷۵/۷  و ± ۰۱/۸ ۵۴/۱۵، فعالیت بدنی متوسط ۸۷/۲ ±۸۵/۲ در مقابل ۲۳/۶±۵۳/۵ و فعالیت بدنی سبک ۷۱/۱۵±۸۶/۲ در مقابل ۴۱۱۴/± ۸۶/۷ افزایش داشت  این اختلاف ها از نظر آماری معنی دار بود. همچنین از ابعاد کیفیت زندگی در گروه مداخله  به ترتیب، میانگین روابط اجتماعی ۳/۱۷ ±۷۶/۶۱  در مقابل ۶۸/۹ ±۷۵/۶۸ ، سلامت روان  ۰۶/۱۱± ۱/۵۱   در مقابل۶۶/۹ ±۶۷/۵۳ بود که این اختلاف نیز از نظر آماری معنی دار بود(۰۵/۰ P<). نتیجه گیری:  بکارگیری راهبردهای خودتنظیمی منجربه افزایش فعالیت فیزیکی در سالمندان  می گردد، در واقع هر چه سالمند، پر تحرک تر باشد، میزان روابط اجتماعی و سلامت روان ارتقاء می یابد،

کلیدواژه ها:

Elderly ، Education ، Physical activity ، Quality of life ، Self-regulation ، سالمندی ، آموزش ، فعالیت بدنی ، کیفیت زندگی ، خود تنظیمی