تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین در بافت کبد و چربی احشایی و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی نر مبتلا به سندروم متابولیک

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش ها: پس از القای موش ها به سندروم متابولیک، به منظور اجرای برنامه، موش ها (۳۲n=) به طور تصادفی به چهار گروه (۸n=) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، شنای تداومی و شنای تناوبی شدید (مبتلا به سندروم متابولیک) تقسیم شدند. برنامه های شنای تداومی و تناوبی شدید به ترتیب با ۶۵ درصد و تقریبا معادل ۱۰۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه اجرا شد. اندازه گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) با روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام گرفت.نتایج: شنای تداومی و تناوبی شدید سبب کاهش معنادار سطح سرمی گلوکز (۰۰۱/۰P=) شد، ولی تغییر معناداری در مقاومت به انسولین (۷۷/۰P=) و کمرین بافت کبد (۲۲۸/۰P=) ایجاد نشد. تنها شنای تناوبی شدید سبب کاهش معنادار کمرین بافت چربی احشایی (۰۰۰۱/۰P=) و وزن موش ها (۰۲۹/۰P=) شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تمرینات شنای تداومی و تناوبی شدید می تواند به عنوان رویکردی پیشگیرانه در بهبود مقاومت به انسولین و سندروم متابولیک مورد توجه قرار گیرد، اما اجرای آن به صورت تناوبی شدید، اثربخش تر خواهد بود. نتیجه گیری قطعی به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.

کلیدواژه ها:

سندروم متابولیک ، شنای تناوبی شدید ، شنای تداومی ، کمرین ، مقاومت به انسولین