پیشبینی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی در دانشجویان براساس جهت گیریهای مذهبی درونی و بیرونی (بررسی مورد دانشگاه فردوسی مشهد)

هدف پژوهش حاضر پیشبینی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی بر اساس جهتگیریهای مذهبی درونی و بیرونی در دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد میباشد. پژوهش حاضر از نوع مقطعی بوده و رویکرد توصیفی از نوع همبستگی هست. جامعه آماری در این پژوهش کلیه۵ی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بود. از بین دانشجویان با استفاده از فرمول کوکران نمونه ای به حجم ۳۵۲ نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های جهتگیری مذهبی آلپورت (۱۹۵۴)، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دیگروت (۱۹۹۰) و معدل دانشجویان بود. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین جهت گیری مذهبی درونی و راهبردهای شناختی و خودتنظیمی رابطه مثبت و معنادار (p<۰/۰۱)؛ اما بین جهت گیری مذهبی درونی و عملکرد تحصیلی رابطه معناداری وجود ندارد .(p>۰/۰۵) همچنین بین جهت گیری مذهبی بیرونی با راهبردهای شناختی، خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی رابطه معناداری مشاهده نشد .(p>۰/۰۵) در ادامه نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که فقط جهتگیری مذهبی درونی سهم قابل ملاحظه ای در پیش بینی نمره راهبردهای شناختی دارد. نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که میانگین نمرات پیشرفت تحصیلی، راهبردهای شناختی و خودتنظیمی دانشجویان دختر به طور معنیداری از میانگین نمرات دانشجویان پسر بیشتر است .(p<۰/۰۱)

کلیدواژه ها:

جهت گیری مذهبی ، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ، عملکرد تحصیلی