مقایسه سبک های فرزندپروری از منظر روانشناسی تربیتی و آیات و روایات با تمرکزبه ارائه راهکارهایی برای تربیت دینی کودکان

کودکی که قدم به این جهان می گذارد،همانند غنچه نو شکفته ای است که نیاز به حمایت و مراقبت از سوی والدین دارد. تعلیم و تربیت و سبک های فرزند پروری از جمله نکات مهمی است که پدران و مادران و مربیان کودک باید به آن توجه داشته باشند و نسبت به این روش ها آگاه باشند. اهمیت تربیت فرزند از نظر روانشناسی، گسترده و عمیق است. هدف نهایی این حوزه در روانشناسی، بهبود روابط فرزندان و والدین، درک درست از نحوه رشد فرزندان و مراقبت از آنهاست تا بتوان فرزندی تربیت کرد که از سلامت روان کامل برخوردار باشد. در حوزه روانشناسی، تحقیقات گسترده ای درباره سبک های فرزند پروری مطرح شده است. در متون و احادیث اسلامی نیز به شیوه تربیت فرزند از دیدگاه قرآن و معصومین اشاره شده است. بررسی اهداف تعلیم و تربیت اسلامی نشان می دهد که مهمترین نیازهای هر جامعه الهی، تربیت افراد متدینی است که با اتکا به نیروی ایمان، اراده، تعقل و منطقی بیندیشند و به جای وابستگی استفاده از دستاوردهای اقتصادی و فرهنگی دیگران، خود مولد دانش و فناوری برای زندگی مستقل در عصر ایمان باشند. در این مقاله سعی بر آن است تا با روش توصیفی تحلیلی و کتابخانه ای، شیوه فرزند پروری در روانشناسی بررسی شود و با فرزند پروری در اسلام، به عنوان کامل ترین دین آسمانی مقایسه ای صورت گیرد. در نهایت راهکارهایی برای تربیت دینی فرزندان ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری ، تربیت اسلامی ، سبک فرزندپروری ، تربیت روانشناسی