تعیین نقش رابطه تنظیم هیجان با امیدواری و ارتباط همدلانه مادران دارای کودک اتیسم

هدف: هدف از انجام این پژوهش تعیین نقش رابطه تنظیم هیجان با امیدواری و ارتباط همدلانه مادران دارای کودک اتیسم است. روش: روش پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و جامعه پژوهشی شامل کلیه مادران دارای کودک اتیسم در منطقه ۵ تهران بود که به مراکز مشاوره مراجعه کردند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به تعداد متغیرها و مولفه ها تعداد ۲۳۰ نفر به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش برای جمع آوری اطلاعات شامل پرسش نامه تنظیم هیجان گروس (۲۰۰۳)، پرسش نامه امیدواری اشنایدر (۱۹۹۱) و پرسش نامه ارتباط همدلانه دیوس (۱۹۸۳) بود. یافته ها: تجزیه وتحلیل دادها نشان داد که بین تنظیم هیجان با امیدواری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (p<۰/۰۵). همچنین نتایج نشان داد بین تنظیم هیجان با ارتباط همدلانه رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (p<۰/۰۵) و درنهایت بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون مولفه های امیدواری و ارتباط همدلانه بر اساس مولفه های تنظیم پیش بینی شدند. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، در مولفه های تنظیم هیجان و امیدواری و ارتباط همدلانه، مادران دارای کودک اتیستیک با مولفه ها ارتباط مثبت دارند.

کلیدواژه ها:

اتیسم ، ارتباط همدلانه ، امیدواری ، تنظیم هیجان