آسیب بینایی در فرزندان: مقایسه رضایت زناشویی، اتحاد والدینی و فرسودگی والدینی در پدران و مادران ایرانی

مطالعه حاضر باهدف مقایسه رضایت زناشویی، اتحاد بین والدین و فرسودگی والدینی در پدران و مادران بدون و دارای فرزند (ان) با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پس­رویدادی بود. جامعه آماری پژوهش را چهار گروه از والدین دارای فرزند بدون آسیب بینایی و با آسیب بینایی (در سه گروه دارای یک فرزند، دو فرزند و بیش از دو فرزند) ساکن شهرهای مختلف ایران تشکیل می­دادند که از آن میان، نمونه ای به تعداد ۵۰۶ نفر (شامل ۲۹۷ مادر و ۲۰۹ پدر) از طریق روش نمونه­گیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس رضایت زناشویی کانزاس (نیکولز و همکاران، ۱۹۸۳)، مقیاس اتحاد والدینی (آبدین و برونر، ۱۹۹۵) و سنجش فرسودگی والدینی (رزکام و همکاران، ۲۰۱۸) بود. نتایج نشان داد والدین دارای بیش از دو فرزند با آسیب بینایی نسبت به سه گروه دیگر نمرات بالاتری در فرسودگی والدینی و نمرات پایین تری در رضایت زناشویی و اتحاد والدینی گزارش کردند (۰۰۱/۰p<). نتایج آزمون مانوا نشان داد چهار گروه در تمامی ابعاد فرسودگی والدینی تفاوت معنی­داری با یکدیگر داشتند (۰۰۱/۰p<). همچنین پدران درمجموع نمرات بالاتری در رضایت زناشویی کسب کردند (۰۴/۰p<). گستره آسیب بینایی در فرزند (ان) می­تواند با اثرگذاری منفی بر برآیندهای زناشویی و والدینی روابط فرزندان و والدین را با خود و با یکدیگر مخدوش سازد.

کلیدواژه ها:

رضایت زناشویی ، اتحاد والدینی ، فرسودگی والدینی ، آسیب بینایی