نمود های انسان انگاری در اساطیر ایران براساس متون فارسی میانه (پهلوی)

جاندار انگاری و در پی آن انسان انگاشتن پدیده های طبیعی و سخن گفتن با آن ها از دیرباز در ذهن بشر حضور داشته و او تمام عناصر طبیعت اعم از جمادات، نباتات، حیوانات را دارای روح و شعور پنداشته و با آنها سخن میگفته است و گاهی به دلیل نیاز فطری به پرستش موجودی برتر از خود، از برخی آنان خدایانی شبیه به خود ساخته که برتر از اویند و به آرزوهای دست نیافتنی اش جامه عمل می پوشانند. سرزمین ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. از این رو در این پژوهش، انسان انگاری و رفتارهای انسانی ایزدان و نیز دیگر موجودات اساطیری که رفتار و بیانی انسانی دارند در تاریخ اساطیر ایران و طبق متون بازمانده از فارسی میانه، مورد مطالعه و بررسی قرار خواهد گرفت. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و با روش کتابخانه ای- اسنادیست و در آن نمونه هایی از حضور انسان انگاری در اسطوره های ایران باستان بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

انسان انگاری ، اسطوره ، ایزدان ، داستان های اساطیری