بررسی میزان جذب رطوبت فیلمهای نانوبیوکامپوزیت برپایه ژلاتین_ بتاگلوکان حاوی نانوذرات اکسیدروی در بسته بندی فیله مرغ

وظیفه اصلی بسته بندی، حفظ کیفیت و ایمنی محصولات غذایی در طول انبارداری و حمل و نقل و افزایش مدت ماندگاری مواد غذایی از طریق جلوگیری از تاثیر عوامل نامطلوب و میکروارگانیسم ها و غیره میباشد. در میان مواد بسته بندی، مواد پلاستیکی (پلیمر) حاصل از فرآورده های پتروشیمی (نفتی) از اواسط قرن بیستم به صورت وسیعی مورد استفاده قرار گرفته است. مواد بسته بندی بایستی در مدت زمان مشخص در طبیعت تخریب شوند. بنابراین امروزه مواد بسته بندی زیست تخریب پذیر (بیوپلیمرها) بیشتر مورد استفاده قرار میگیرند و معایب آنها با بکارگیری بعضی از مواد در اندازه نانو مرتفع شده است. فلزات و اکسیدفلزات جهت بهبود خصوصیات فیلمهای بسته بندی مورد استفاده قرار میگیرند. بر این اساس در مطالعه حاضر، فیلمهایی با استفاده از ژلاتین بهعنوان پلیمر پایه و بتاگلوکان به همراه ذرات نانو اکسیدروی عنوانبه پرکننده ساخته شدند. نانوذره اکسیدروی و بتاگلوکان به ترتیب در سه سطح صفر، ۲/۵، ۵ و صفر، ۱۰، ۲۰درصد وزنی ژلاتین استفاده شدند. فیلمها برای بسته بندی نمونه های فیله مرغ بکار رفته و محصول به مدت ۶ روز نگهداری شد. بعد از اتمام مدت زمان نگهداری با توجه به نتایج بهدست آمده تمامی فیلمهای نانوبیوکامپوزیت نسبت به فیلم شاهد (F۱)، افزایش بازدارندگی نسبت به جذب رطوبت نشان دادند.

کلیدواژه ها:

فیلم نانوبیوکامپوزیت ، ژلاتین ، نانواکسید روی ، بتاگلوکان ، فیله مرغ