بررسی اثربخشی آموزه های قرآنی و روانشناختی ، بر تاب آوری دانش آموزان

در مقاله حاضر، هدف تعیین اثربخشی آموزه های قرآنی و روانشناختی ، بر تاب آوری (resilience) دانش آموزان مقطع ابتدایی ودبیرستان بود. روش تجربه ، توصیفی و شبه آزمایشی ، و نمونه از نوع در دسترس و شامل ۱۰نفر از دانش آموزان دختر پایه سوم دبستان فتح شهرستان قدس استان تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱بود که بر اساس سنجه تاب آوری کودک و نوجوان- مطلع ترین شخص -فرم کودک-۲۸، در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند همچنین نمونه شامل ۴ نفر از دانش آموزان دختر پایه ۱۱رشته ی انسانی دبیرستان عاشورا، شهرستان قدس استان تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که بر اساس پرسشنامه تاب آوری -۲۸، در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و تجربه ی آموزش آموزه های قرآنی و روانشناختی در ۴۰ گام، طی دوماه، روی دانش آموزان گروه آزمایش اجرا شد یافته ها با مقایسه میانگین نتایج پیش آزمون و پس آزمون، اثر این آموزشها را در افزایش تاب آوری گروه آزمایش ، در مقایسه با میانگین نمرات دانش آموزان گروه گواه نشان می داد. همچنین نتایج اجرا نشان داد اگر این آموزه ها توسط معلم اجرا گردد در میزان مشارکت دانش آموزان و کاهش رفتار ناسازگارانه موثر است . پس ما نیاز به اجرای یک برنامه ی آموزش قرآنی و روانشناختی جدی در مدارس به خصوص در مقطع ابتدایی داریم . با توجه به این تجربه ، به نظر می رسد اجرای آموزشهای سودمند قرآنی و روانشناختی ، توسط معلم در مقطع ابتدایی و دبیرستان، در تقویت تاب آوری و کاهش رفتار ناسازگارانه ی دانش آموزان موثر باشد.

کلیدواژه ها:

آموزه های قرآنی و روانشناختی ، دانش آموزان ، تاب آوری