بررسی سبک در دیوان سهائی کرمانی

دوران بازگشت ادبی از نیمهی دوم قرن دوازدهم تا اوایل قرن چهاردهم هجری، تقریبا از سقوط صفویه آغاز شده و تا ظهور مشروطه ادامه داشته است. یکی از شاعران این دوره سهائی کرمانی است، وی اگر چه در دوران خود از مقام ویژهای برخوردار بوده است؛ اما تاکنون در مورد آثار و دیوان اشعار او تحقیقی صورت نگرفته است.سهائی مانند سایر شاعران هم عصر خود سعی داشته تا زبان خویش را به کلام قدما نزدیک کند؛ اما به دلیل تفاوت زمان و دوران موفقیت چندانی نداشته است. ویژگیهای فکری شاعر بیشتر در زمینه های عرفان و عشق، مسائل اعتقادی، اخلاقی، فلسفی، حکمی و تصویرگیری ها نمایان است. و از نظر ادبی میتوان گفت وی بر قالب های مختلف شعری و صور خیال تسلط کامل داشته است، او برای آرایش و تاثیر گذاری سخن خود از انواع صنایع لفظی به ویژه جناس و تکرار و همچنین آرایه های معنوی نظیر تلمیح، اقتباس و تضمین، ایهام و لف و نشر استفاده کرده است.از میان شاخه های علم بیان نیز تشبیه و استعاره کاربرد بیشتری دارند. در این پژوهش به بررسی سبک شناسانه ی دیوان وی که شامل (غزلیات، قصاید، مسمطات، ترجیع بند و ترکیب بند، مثنوی و رباعی و دوبیتی) است، پرداختهایم و ابیات وی را در سه سطح زبانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار داده ایم.

کلیدواژه ها:

سهائی کرمانی ، سبک ، دوران بازگشت ادبی