تحلیلی بر نقش خانواده و اثر بخشی برنامه های آموزشی در درمان مبتلایان به اوتیسم

اختلالات طیف اوتیسم به طیف وسیعی از اختلالات رشدی اشاره دارد که به طور معمول تحت نام اوتیسم شناخته می گردد.بر اساس dsm۵فرد دارای اختلال طیف اوتیسم دچار نقص در عملکرد اجتماعی و ارتباطی و دارای دایره علایق و فعالیتهای محدود است.رفتار های تکراری و کلیشه ای،اختلال در زبان و گفتار نیز از دیگر علائمی است که می توان در این افراد مشاهده نمود. و واژه طیف نیز به گستره متغیر از علائم و توانایی های هر فرد دارای اختلال طیف اوتیسم اشاره داردکه میتواند نشان دهنده سطح عملکرد فرد دارای اوتیسم نیز باشد.درمان اختلالات طیف اوتیسم(اتیسم)یکی از چالش برانگیزترین ودشوارترین فعالیتها در زمینه روانشناسی است به همین خاطر روند درمان اوتیسم نیز تاکنون فراز و فرودهای فراوانی داشته است.در این سیر ممکن است درمانهایی وجودداشته باشدکه به هیچ عنوان نتوان از آنها دفاع نمود،ولی درمانهایی نیز هستند که شالوده درمانهای امروزین اند.این روند درمان رو به رشد که بیش از۱۰۰سال از عمر ان میگذرد،مربوط به کشورهای اروپایی و امریکا است و ما در ایران هنوز در ابتدای راه هستیم. یکی از مشخصات اختلال اوتیسم این است که رفتارهای غیرطبیعی در زندگی کودکان مبتلا به آن معمولابسیار سریع ظاهر میشود، به گونه ای که والدین معمولامتوجه وجود اختلالی در تعامل با فرزند خود میشوند.

کلیدواژه ها:

اتیسم ، مشارکت والدین ، رفتار ها ، فعالیت ،