رابطه علم و عمل در رشد و تعالی فرد و جامعه از دیدگاه نهج البلاغه

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه علم و عمل در رشد و تعالی فرد و جامعه از دیدگاه نهج البلاغه است. روش پژوهش توصیفی و از نوع بررسی اسنادی است. پژوهش حاضر با بررسی نهج البلاغه به عنوان جامع ترین کتاب بعد از قرآن کریم صورت گرفته و تمام حکایت و خطبه های مربوط به علم و عمل جمع آوری و به صورت موردی مورد تفسیر قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که امام علی مانند تمام ائمه تاکیدی ویژه ای روی همراهی علم و عمل دارند و ایشان همواره علمی را مفید می دانند که به آن عمل شود. همچنین با مطالعه نهج البلاغه می توان دریافت امام هیچگاه عمل را از علم جدا نمی دانند. به این صورت که ایشان عملی را درست می داند که از مبنای علمی خداباورانه ناشی شده باشد. امام علی سعادت عالم را در عمل او می داند و در فرازی می فرمایند که عالمی که به دانسته های خود عمل نمی کند بسیار پست تر از جاهل عادی است. از این فراز به روشنی می توان دریافت که عالم، زمانی که علمی را فرا گرفت، مسئولیت داردبا عمل به آن باعث انتشار آن در جامعه شود و مردم همواره با تطابق اعمال افراد به گفته هایشان به آن ها اعتماد می کنند و با آن ها هم مسیر میگردند. جامعه ای در مسیر رشد و تعالی قرار می گیرد که تمام افراد از بلند پایه ترین تا پایین ترین جزء به گفته های صحیح خود عمل کنند. عمل نکردن به معرفت و صحبت ها باعث بیاعتمادی مردم به یکدیگر میشود، بنابراین در جامعه متعالی همواره هرکس باید به اندازه معرفتی که دارد در جهت عمل به آن تلاش کند.

کلیدواژه ها:

علم ، عمل ، نهج البلاغه ، امام علی علیه السلام ، رشدفردی ، رشدجمعی