ارتقاء هویت مکانی فضاهای شهری سکونتگاه های غیررسمی

شهر یک ارگانیسم اجتماعی متشکل از واحدهای زنده است، تراکم و اختلاطی از فعالیتها و ساختمانهای گوناگون همراه با شلوغی و جنب و جوش مردم که این فعالیتها عمدتا در فضاهای شهری شکل میگیرند. در این میان از فضای شهری باهویت به عنوان فضاهای مطلوب و موفق نام برده میشود. یکی از چالشهای اساسی امروزه، هویت سکونتگاههای غیررسمی میباشند. این سکونتگاهها جلوه کالبدی فقر به شمار میروند که از لحاظ پویایی روند متفاوتی را طی میکنند. به نظر می رسد هویت بخشی ابه ین بافتها موجب ارتقای سطح اجتماعی ساکنان و برخورداری مردم از خدمات شهری میشود. این پژوهش با استفاده از مدل ترکیبی تحلیل استراتژیک SWOT و مدل برنامه ریزی استراتژیک QSPM صورت گرفته و به بررسی یافته ها پرداخته است. یافته ها شامل بررسی مزیت ها و محدودیت های سکونتگاه غیررسمی شهر شیراز با استفاده از تحلیل SWOT است. مزیت ها در این مطالعه شامل نقاط قوت و فرصت و محدودیت ها شامل نقاط ضعف و تهدیدها است. همچنین، در این مقاله با استفاده از ماتریس برنامه ریزی کمی QSPM، اولویت استراتژی های انتخاب شده با استفاده از تحلیل عوامل داخلی و خارجی تعیین می شود. نتایج حاصل از روش SWOT نشان دهنده موقعیت تدافعی در شهر شیراز به لحاظ برخورداری از هویت در این بافت است. این موقعیت نشان دهنده وجود ضعف ها وتهدیدها درشهر است؛ در این راستا با کم کردن ضعف ها و تلاش برای رسیدن به فرصت ها و قوتهای مطلوب و بهتر کردن وضعیت تهدیدها سکونتگاه غیررسمی شیراز سه استراتژی ارائه شده است و از ماتریس برنامه ریزی QSPM اولویت بندی آنها مشخص گردید.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، هویت مکانی ، شهرشیراز ، سکونتگاه غیررسمی.